Η Λάρισα είναι μια πόλη “ταψί”, η χαρά του ποδηλάτη

Του Ζήση Αργυρόπουλου

Βλέπω σήμερα ότι η νυν δημαρχιακή αρχή κι η πρώην, ερίζουν για την πατρότητα της ιδέας του κοινόχρηστου ηλεκτρικού ποδηλάτου! Δε μ’ απασχολεί, ειλικρινά, το ποια απ’ τις δυο έχει δίκαιο. Το ερώτημα είναι άλλο: γιατί όχι μη ηλεκτρικά ποδήλατα;

Πρέπει την οποιαδήποτε ενέργεια που καταναλώνουμε να την αντικαθιστούμε με ηλεκτρική; Κι αν φυσικά επρόκειτο για αυτοκίνητα, δημοτικά οχήματα κάθε είδους, το κατανοώ: τα συμβατικά παράγουν ατμοσφαιρική ρύπανση, είναι επιβλαβή! Αλλά η μεταβολική ενέργεια που καταναλώνει κάποιος που πατάει το πεντάλ του ποδηλάτου, μόνο ρύπανση δεν προκαλεί! Απεναντίας, τον γυμνάζει!

Η Λάρισα είναι μια πόλη ταψί, είναι η χαρά του ποδηλάτη αλλά δεν είναι φτιαγμένη γι’ αυτό! Και σ’ αυτό φταίει ο υπάρχων καταμερισμός εργασίας, που εξακολουθεί να είναι ακόμα φύρδην μίγδην, με ελάχιστες και αργές βελτιώσεις.

Για ποιο λόγο, λοιπόν, ηλεκτρικοποιούμε κάθε μας κίνηση και δραστηριότητα; Αυτή η ηλεκτρική ενέργεια που σπαταλάμε καταργώντας τα χεράκια και τα ποδαράκια μας, έχουμε σκεφτεί ότι κάπου παράγεται και σ’ αυτό το κάπου δημιουργείται κάποια όχληση, κάποια επιβάρυνση που ενοχλεί τους γείτονες;

Θα προτιμούσα ο δήμος να παραχωρούσε απλά, μεταβολικά ποδήλατα, να εξασφάλιζε την ασφάλεια του ποδηλάτη κι αυτός να χτυπούσε το κουδουνάκι κάθε τόσο, μπας και του θυμίσει τα παιδικά του, τα ανέμελα χρόνια!