“Ανάγκες της ενδοχώρας και Αυτοδιοίκηση”

*Γράφει ο Στέλιος Ζαχαρόπουλος

ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΕΝΔΟΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

Με το βλέμμα στις ερχόμενες Αυτοδιοικητικές εκλογές, οι πυρκαγιές για άλλη μια φορά μας οδήγησαν να βιώσουμε συνθήκες ανιστόρητων για ειρηνική περίοδο καταστροφών. Χωρίς τα αντανακλαστικά και τις δυνατότητες ικανοποιητικών παρεμβάσεων αντιμετώπισης ή αποτροπής και με στάση εν πολλοίς παθητική, εάν κρίνουμε από τα αποτελέσματα. Στην Ελλάδα λέγεται ότι αντιστοιχεί ένας πυροσβέστης ανά 500 κατοίκους και ότι έχουμε τα περισσότερα μηχανικά μέσα αντιμετώπισης στην Ευρώπη. Για παράδειγμα η Γαλλία διαθέτει «64» εναέρια μέσα πυρόσβεσης και η Ελλάδα «92». Με τις συνέπειες όμως σε ότι αφορά τις καταστροφές να είναι αντιστρόφως ανάλογες. Στατιστικά οι εκτάσεις που καίγονται ετησίως στην Ελλάδα είναι δεκαπλάσιες από αυτές τις Γαλλίας. Είναι λοιπόν φανερό ότι «κάτι δεν κολλάει». Και οι σκέψεις όλων δε μπορεί να μην οδηγούνται στις γνωστές παθογένειες όπως είναι η κακή οργάνωση των υπηρεσιακών δομών και η ανυπαρξία πρόληψης.

Παράλληλα το έλλειμμα ανθρώπινου δυναμικού που να δραστηριοποιείται και να κατοικεί στις ενότητες της ενδοχώρας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Οι συμπολίτες μας που διαμένουν στα αστικά κέντρα των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης είναι περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους μας. Με αποτέλεσμα στην περιφέρεια η χώρα να καταλήγει πληθυσμιακά αποδεκατισμένη. Τα συνεπαγόμενα προβλήματα δεν αφορούν μόνο τις αδυναμίες αντιμετώπισης έκτακτων καταστροφικών γεγονότων όπως είναι οι ενδεχόμενες πυρκαγιές. Σχετίζονται και με όλα τα θέματα προστασίας και κάλυψης των βασικών αναγκών διαβίωσης όσων τυχαίνει να διαβιούν στην ερημωμένη μας ύπαιθρο. Υπάρχουν οικισμοί οι οποίοι ειδικότερα κατά τη χειμερινή περίοδο έχουν από ελάχιστους έως κανένα κάτοικο. Τα ζητήματα που αναδεικνύονται είναι πολλά και ως αδήριτες προτεραιότητες μπορεί να σημειώνονται :

• Η κατασκευή όλων των απαραίτητων οδικών έργων στις περιφερειακές μας ενότητες και ειδικότερα στις ορεινές και απομεμακρυσμένες τους περιοχές.
• Τα προγράμματα αναδάσωσης και καθαρισμού των δασών. Οι προοπτικές καθαρισμού με χρήση της περιττής δασικής ύλης ως βιοκαυσίμου.
• Ο ολοκληρωμένος σχεδιασμός και ετήσια συντήρηση των έργων για την προσπελασιμότητα και αντιπυρική προστασία των δασικών εκτάσεων.
• Η επιτήρηση των συγκεκριμένων περιοχών με μεθόδους της σύγχρονης τεχνολογίας. Αισθητήρες, drones πυρανίχνευσης και πλήρες δίκτυο οπτικοακουστικού ελέγχου των δραστηριοτήτων στους δημόσιους χώρους των οικισμών.
• Η υποχρέωση δημιουργίας από τους Δήμους Υπηρεσίας για την επιμέλεια των θεμάτων προστασίας των οικισμών που δεν κατοικούνται, ειδικότερα κατά τη χειμερινή περίοδο. Η υπηρεσία είναι φανερό ότι θα μπορούσε να συνδράμει και σε θέματα πρόληψης πυρκαγιών ή πυροπροστασίας.
• Η κάλυψη όλων των αναγκών στελέχωσης των Δημοτικών Υπηρεσιών. Εκτός από τα πληθυσμιακά κριτήρια υπάρχουν και οι υποχρεώσεις εξυπηρέτησης περιοχών με μεγάλη έκταση και δυσπρόσιτων.
• Η απαγκίστρωση από τις Αθηνοκεντρικές αντιλήψεις που στις μέρες μας επικρατούν γενικότερα σε ότι αφορά τα διοικητικά δρώμενα της χώρας. Με διαχρονική επιδίωξη την ενίσχυση της αξιοπιστίας της Αυτοδιοικητικής μας εκπροσώπησης. Και με σύμμαχο την Κοινωνία.

Το δεύτερο πρόβλημα που κρίνεται απαραίτητο να αναφερθεί για τις σχεδόν ακατοίκητες περιοχές της ενδοχώρας μας είναι οι απαιτήσεις ανάδειξης, διαφύλαξης και αξιοποίησης του πλούσιου φυσικού τους περιβάλλοντος. Σε συνδυασμό προφανώς και με το μεγάλο ζήτημα που ανακύπτει από την εγκατάσταση αιολικών πάρκων στους με ιδιαίτερο φυσικό κάλλος ορεινούς μας όγκους. Οι περιοχές της κεντρικής Ελλάδας σε σχέση με την «καθαρή» ενέργεια και τις ΑΠΕ έχουν δώσει πολύ περισσότερα από κάθε άλλη ενότητα της χώρας. Η ΑΚΥΡΩΣΗ όλων των αδειών εγκατάστασης αιολικών πάρκων για τους ορεινούς όγκους της ενδοχώρας μας όπως επίσης και όλων των νεότερων σχετικών αιτημάτων είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ. Με την αποζημίωση, αν χρειασθεί, όσων μπορεί να απέκτησαν τέτοια νόμιμα δικαιώματα. Ας τονισθεί ότι στην όμορη περιοχή των Αγράφων η εγκατάσταση των ανεμογεννητριών αποφεύχθηκε με απόφαση του ΣτΕ και μετά από τις προσφυγές των φορέων και κατοίκων. Για το θέμα αυτό θα άξιζε βέβαια να σημειωθούν τα λόγια της Προέδρου του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος κας Μαρίας Καραμανώφ: «το μέλλον για τα δάση της χώρας διαγράφεται ζοφερότερο από ποτέ. Τα δάση μας δεν κινδυνεύουν πλέον μόνο από τις πυρκαγιές, τυχαίες ή μη, ούτε από την ανικανότητα του κράτους για την πρόληψη και καταστολή τους. Πλήττονται περισσότερο και δη ανεπανόρθωτα από τις δικές μας συνειδητές και καθόλου τυχαίες νομικές επιλογές».

Όμως για να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο, είναι ανάγκη κάποτε και στη χώρα μας να συντρέξουν οι ελάχιστες προϋποθέσεις. Όπως είναι το ότι οι πολιτικοί μας θα πρέπει επιτέλους να αποδεχθούν την ύπαρξη των προβλημάτων στην πραγματική τους διάσταση. Ώστε αντί να επενδύουν σε «τακτικές» αλληλοκατηγοριών και καταστροφολογίας να διαγωνίζονται στο ποιος θα μπορούσε να διαμορφώσει τις καλύτερες ως προς το δημόσιο συμφέρον προτάσεις. Για να έχουμε, εκτός από τους ευεπίφορους σωτήρες και τις πλέον δόκιμες λύσεις, χωρίς περιττές διχογνωμίες ή ανούσιες «κοκορομαχίες».

Ζαχαρόπουλος Στέλιος

Τοπογράφος Μηχανικός

Σακελλάρης Δημήτρης

Ηλεκτρολόγος Μηχανικός