“Είναι η Αριστερά ένας ψόφιος σκύλος;”

*Του Χάρη Κωστούλα, με καταγωγή από την Σπερχειάδα Φθιώτιδας, Μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του ΜέΡΑ25

Είναι η Αριστερά ένας ψόφιος σκύλος;

Σήμερα είναι η επέτειος θανάτου του Καρόλου Μαρξ. Μια φυσιογνωμία που το βάθος και το εύρος των ιδεών του άσκησαν και ασκούν επιρροή από την εποχή του μέχρι τις μέρες μας. Ο συγγραφέας του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, που έγραψε μαζί με τον Φ. Ένγκελς, και με τον οποίον από κοινού βάλανε σε στέρεα επιστημονικά θεμέλια το πρόταγμα του σοσιαλισμού. Τον σοσιαλισμό, όχι εννοούμενο ως μία απλή εναλλαγή της αστικής διαχείρισης όπως τον επικαλείται, όταν και αν το κάνει, η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, αλλά τον επιστημονικό σοσιαλισμό ως κοινωνικό σύστημα που διαδέχεται τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Σχεδόν ενάμιση αιώνα νεκρός ο Μαρξ, και η κυρίαρχη τάξη δεν ησυχάζει μαζί του. Πως άλλωστε μπορεί να εξηγήσει κανείς την πρεμούρα, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να επανέρχονται για να μας θυμίσουν ότι ο Μαρξ είναι νεκρός, και ότι τα μεθοδολογικά του εργαλεία είναι ιστορικά παρωχημένα.

Σε μια εποχή βαθιάς κρίσης του εκμεταλλευτικού κεφαλαιοκρατικού συστήματος, που επιβεβαιώνει τις αναλύσεις που πατάνε στο έδαφος της μαρξικής κριτικής, θα έπρεπε να φαντάζει οξύμωρο να ισχυρίζεται κανείς ότι ο μαρξισμός είναι νεκρός. Ο συνδυασμός της φτωχοποίησης των εργατικών τάξεων στις χώρες του δυτικού κόσμου, σε συνδυασμό με την έξαρση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων του ΝΑΤΟ, και την αντίστοιχη εμπέδωση της κυριαρχίας του από την Ουκρανία μέχρι την Παλαιστίνη, που βιώνει μία γενοκτονία, δεν θα έπρεπε να αφήνει πολλά σοβαρά περιθώρια συζήτησης για το αν αυτός είναι ο «καλύτερος δυνατός κόσμος», όπως παπαγαλίζουν οι διανοούμενοι του αστισμού νυχθημερόν. Η ηγεμονία των αστικών ιδεών, μαζί με τον παρασιτικό ατομισμό σέρνουν τμήματα των φτωχοποιημένων είτε να στέκονται ως άβουλοι χειροκροτητές της συστημικής εξουσίας, ξορκίζοντας με τρόμο όποιον στέκεται απέναντι της, είτε από την άλλη ο διευρυμένος κοινωνικός κανιβαλισμός συνδυασμένος με τυφλή οργή βρίσκει έκφραση στον ακροδεξιό φασιστικό λόγο.

Γιατί όμως η Αριστερά δεν μπορεί να διαδραματίσει έναν ρόλο σε μία τέτοια εποχή έντονων ταξικών αντιθέσεων, και κοινωνικών ανισοτήτων, όπου παράλληλα οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι του ΝΑΤΟ και των συμμάχων του αιματοκυλίζουν τον πλανήτη;

Στην Ελλάδα μετά την είσοδο στα μνημόνια, ακολούθησε η κατάρρευση του παραδοσιακού τρόπου που αναπαράγονταν το αστικό σύστημα, και ήρθε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, που πατώντας πάνω στην κοινωνική δυσαρέσκεια κατέλαβε την κυβέρνηση με ρητορικές του στυλ, «θα σκίσουμε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο», «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος», «θα χτυπάμε τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές», για να καταλήξει μετά από το 62% του δημοψηφίσματος να εφαρμόσει μια μνημονιακή πολιτική. Ηπιότερη από αυτήν που προηγήθηκε, θα ισχυριστεί κανείς, όμως ήταν αυτή η απότομη συστημική προσαρμογή που σε ένα διάστημα 6 μηνών πήγαν στράφι οι προηγούμενες διακηρύξεις, και απαξίωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια της κοινωνίας.
Παρά την μνημονιακή προσαρμογή του 2015-2019, στις εκλογές του Ιουνίου του 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ, κατέγραψε ποσοστά της τάξης του 32%, επειδή κινητοποιήθηκε ένα ευρύτερο αντιδεξιό κοινωνικό ρεύμα, ως φραγμός στην επέλαση της ΝΔ, και με πρόσφατο το εθνικιστικό ντελίριο στους δρόμους με αφορμή το Μακεδονικό.

Η περίοδος μετά το 2019, ήταν μια περίοδος ακόμα πιο βαθιάς συστημικής προσαρμογής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και φτάνοντας στο σήμερα μέσα από διαδοχικές οβιδιακές μεταλλάξεις ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας ψόφιος σκύλος. Όχι μόνο ο ριζοσπαστικός κόσμος των κοινωνικών κινημάτων, αλλά και τα πληβειακά στρώματα δεν έχουν πλέον πολλά να περιμένουν σε μια περίπτωση κυβερνητικής εναλλαγής κάτι που στον υπαρκτό συσχετισμό δύναμης φαντάζει απίθανο. Το πρόταγμα της κυβερνώσας αριστεράς πλέον είναι ένα πουκάμισο αδειανό. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φέρει στον τίτλο του τον όρο αριστερά, ωστόσο έχει χάσει όχι μόνο την σχέση του με τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό, αλλά και την αξιοπιστία να πάρει κανείς τοις μετρητοίς αυτά που διακηρύσσει κατά καιρούς.

Παράλληλα υπάρχει μία άλλη Αριστερά, των κοινωνικών αγώνων και των κινηματικών διεργασιών, που έχει δώσει με την έμπρακτη πολιτική της στάση τα εχέγγυα της αξιοπιστίας της, καθώς και την τόλμη να συγκρουστεί με το κεφάλαιο και την ολιγαρχία. Σε μια περίοδο όπου τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο ο νεοφιλελεύθερος αστισμός κυριαρχεί και οι ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις όποιας απόχρωσης, βρίσκονται στριμωγμένες στην γωνία, αξίζει κανείς να τολμήσει να εναντιωθεί στην αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Υπερασπίζοντας την Δημόσια Υγεία και Παιδεία, να αγωνιστεί ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αναδεικνύοντας τα θέματα της ακρίβειας, του αγροτοδιατροφικού ζητήματος, και της ενέργειας, να τολμήσει να διατυπώσει προτάσεις που μπορεί να μην γίνονται αποδεκτές από την διαπλεκόμενη ολιγαρχία, αλλά που ευνοούν την βαλλόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Μια Αριστερά που θα πρωτοστατεί σε αυτούς τους αγώνες, που θα θέτει προγραμματικές τομές υπεράσπισης των συμφερόντων της ταξικής πλειοψηφίας, που θα τολμά να λέει τα πράγματα με το όνομα τους, και που θα απενοχοποιεί τον ταξικό ριζοσπαστικό και αντισυστημικό πολιτικό λόγο και πράξη, είναι μια αριστερά που είναι στην ουσία το πιο αποφασιστικό τμήμα της μάχης απέναντι στον μονομερή ταξικό πόλεμο που δέχεται η κοινωνία.

Το ΜΕΡΑ25, συμμετέχει σε αυτά τα κινήματα, παρεμβαίνει με τις προγραμματικές του θέσεις, και με αντίστοιχες ενωτικές διαθέσεις προς τις συλλογικότητες της ριζοσπαστικής και κινηματικής αριστεράς.

Έχουμε επίγνωση ότι το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που καλούμαστε να δράσουμε, δεν αφήνει άλλα περιθώρια από το να τολμήσουμε να βαδίσουμε κόντρα στο ρεύμα! Υπερασπιζόμενοι και υπερασπιζόμενες τις αξιακές μας αναφορές, και με αδιαπραγμάτευτη την υποστήριξη των συμφερόντων των εργαζόμενων τάξεων.

Χάρης Κωστούλας