Ευρυτανία – Φθιώτιδα: “Προβληματικός ο τρόπος και η διανομή καυσόξυλων στους κατοίκους”

Γράφει ο Κώστας Μαστροκώστας

“Μπαίνουμε ήδη στο βαθύ Φθινόπωρο μαζί με τον Νοέμβριο και τα κρύα που έρχονται από αύριο. Αυτήν την εποχή στις ημιορεινές – ορεινές κοινότητες της περιοχής μας, Ευρυτανία και Φθιώτιδα, διανέμονται από το Δασαρχείο καυσόξυλα σε συνταξιούχους του ΟΓΑ και άλλους αναξιοπαθούντες συντοπίτες μας. Ο τρόπος βέβαια που χορηγούνται τα ξύλα, το εύρος των δικαιούχων καθώς και η ποσότητα είναι άκρως προβληματικός.

Στην Δυτική Φθιώτιδα για παράδειγμα χορηγούνται τρία χορικά σε κατοίκους των ημιορεινών κοινοτήτων κυρίως σε συνταξιούχους του ΟΓΑ, πολύτεκνους, ανέργους ,ΑΜΕΑ ενώ στις πιο ορεινές κοινότητες περίπου πέντε με έξι χορικά. Δηλαδή από έναν τόνο μέχρι δύο το μέγιστο, ποσότητα που δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να καλύψει τις ετήσιες ανάγκες θέρμανσης των δικαιούχων. Αν σε αυτό προσθέσουμε ότι για να προμηθευθούν τα «δωρεάν» καυσόξυλα πρέπει να πληρώσουν 60 Euro την κάθε άδεια και ότι πρέπει να επιβαρυνθούν με την μεταφορά από το δάσος καθώς και με την κοπή, καταλαβαίνουμε ότι μόνον δωρεάν δεν είναι.

Πέρα από το προβληματικό της συγκεκριμένης διανομής ξύλων το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί δεν αυξάνει τόσο το εύρος των δικαιούχων, όσο και η ποσότητα και μάλιστα σε μια περιοχή ή σε περιοχές που διαθέτουν άφθονα ξύλα η κοπή των οποίων θα συμβάλει και στην αναζωογόνηση των γερασμένων και ακαθάριστων δασών μας αλλά και στην οικονομική ανακούφιση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από την οικονομική κρίση για πάνω από δεκαετία. Σε συνδυασμό με τις υψηλές τιμές του πετρελαίου αλλά και την πλήρη αποψίλωση, σχεδόν κατάργηση του επιδόματος θέρμανσης, η διαχείριση του δασικού πλούτου που διαθέτει η περιοχή μας σε όφελος της κοινωνίας, είναι μονόδρομος.

Και αν το Δασαρχείο ή οι αρμόδιες υπηρεσίες χαρακτηρίζονται από την γνωστή δυσκινησία, γιατί δεν έχουν θέσει το πρόβλημα και το αντίστοιχο αίτημα χρόνια τώρα οι αιρετοί της Περιφέρειας, οι Δήμαρχοι, οι τοπικοί Βουλευτάδες και όλοι αυτοί που απευθύνονται στον δημότη και πολίτη μόνο για την ψήφο του και τίποτα άλλο. Δεν θα έπρεπε για παράδειγμα οι Καρπενησιώτες που ζουν κυριολεκτικά μέσα στα έλατα, να προμηθεύονται τα ξύλα της χρονιάς χωρίς περιορισμούς και σχεδόν δωρεάν;

Πως θα κρατηθούν σε αυτόν τον τόπο όταν μια οικογένεια θέλει για πετρέλαιο θέρμανσης τρία χιλιάρικα τον χρόνο για να ζεσταθεί. Και εν τέλει και εν πάσει περιπτώσει όταν λέμε να δοθούν κίνητρα για να κρατηθούν οι ραγδαία φθίνουσες ορεινές και απομονωμένες τοπικές κοινωνίες, τι εννοούμε; Περισσότερα κλαρίνα και περισσότερα παγγύρια, ή περισσότερα καρναβάλια;”