“Η παλιά δοκιμασμένη συνταγή”

*του Υφυπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης  Γιάννη Οικονόμου

Στη βία δεν υπάρχουν «αλλά». Κάθε «αλλά» είναι επικίνδυνο. Το μοναδικό επίθετο, που μπορεί να λειτουργήσει ως κατηγορούμενο σε κάθε φαινόμενο βίας, απ’ όπου και αν προέρχεται, είναι το «καταδικαστέα».

Και για να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: Φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας από την πλευρά της αστυνομίας και αλόγιστης βίας σε βάρος πολιτών δεν μπορούν να γίνονται ανεκτά. Προφανώς, οι περιπτώσεις κατάχρησης της εξουσίας και η αστυνομική βία δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Δεν έχουμε να κάνουμε με την «κακιά» ελληνική αστυνομία. Κατά καιρούς αντίστοιχα κρούσματα έχουν παρουσιαστεί σε όλες τις δυτικές Δημοκρατίες και φυσικά αντιμετωπίζονται, όπως οι νόμοι του Κράτους Δικαίου και της ευνομούμενης Δημοκρατίας ορίζουν.

Το αστυνομικό καθεστώς, η δίωξη φρονημάτων, η λογοκρισία, το φακέλωμα και ότι άλλο σχετικό, που ορισμένοι φαντασιώνονται ότι υπάρχει, έχεισταματήσει να υφίσταται εδώ και 47 χρόνια. Το ερώτημα που προκύπτει, λοιπόν, είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει συνειδητά στη λογική του καταστροφικού διχασμού; Αυτή η σκιαμαχία με την εποχή της χούντας και του εμφυλίου, είναι απλώς μια φαντασίωση ή μια σχεδιασμένη επιλογή, που εξυπηρετεί την γεωμετρικά αυξανόμενη τάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κατακλύζει την πολιτική ζωή με υποκρισία και δημαγωγία;
Η δική μου (ρομαντική) αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να πιστέψω, πως πρόκειται για φαντασίωση.

Ένα κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα, έστω και αν το πρόσημο διακυβέρνησης του βρίσκεται αρκετούς βαθμούς υπό του μηδενός, έχει μπολιαστεί θέλοντας και μη με ισχυρές δόσεις πραγματισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει στρατηγικά την επιστροφή του στην παλιά δοκιμασμένη συνταγή ενός απλοϊκού και βαθύτατα διχαστικού λόγου. Τη ξέρει καλά την πεπατημένη, την έχει βαδίσει με καταστροφική επιτυχία.
Τότε, ήταν η «σεισάχθεια», τα «νταούλια που θα χορεύαν τις αγορές», το «θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν», που έδωσαν έκφραση στο θυμό των πολιτών για την χρεωκοπία της χώρας και τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος. Τώρα, είναι η παράφραση του «Κατηγορώ» του Ζολά και η επιλογή να πατά πάνω στην κόπωση και την αγανάκτηση που δημιουργούν τα περιοριστικά μέτρα, στην αίσθηση ματαίωσης, αλλά και ματαιότητας που κυριαρχεί, στα οικονομικά προβλήματα που δημιουργεί η πανδημία. Και όλα αυτά με σκοπό να υποδαυλίσει την κοινωνική ένταση.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Με τη συμμετοχή ή την ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζονται πράξεις παράλογες και γίνονται συντονισμένες προσπάθειες να πεισθούν οι πολίτες, ότι αποτελούν στηρίγματα της Δημοκρατίας εκείνοι ακριβώς που την προσβάλουν και την καταπατούν: Όσοι διαδηλώνουν πως γεννήθηκαν 17 Νοέμβρη, όσοι καταλαμβάνουν πανεπιστήμια και πρυτανείες λες και είναι τσιφλίκι τους, όσοι αδιαφορούν επιδεικτικά για την ανάγκη προστασίας του κοινωνικού συνόλου από πιθανές εστίες μαζικής διάδοσης του κορωνοϊού, όσοι απαιτούν να εκβιαστεί η πολιτεία από αδίστακτους και αμετανόητους δολοφόνους. Και τι είναι απειλή; Τα θεμέλια της Δημοκρατίας: το Σύνταγμα, οι νόμοι και η τάξη.