*Γράφει ο Κώστας Μαστροκώστας
“Παρακολουθώντας την ροή της καθημερινότητας σε μια μικρή επαρχιακή πόλη όπως το Καρπενήσι μπορείς να δεις αρκετά πράγματα που προκαλούν ευρύ προβληματισμό που αγγίζει τα τεκταινόμενα στην πόλη.
Εξηγούμαι τι εννοώ μέσα από κάποια παραδείγματα που θα αναφέρω.
Στην Φουρνά τα τελευταία δυο χρόνια συντελείται τηρουμένων των αναλογιών μια κοσμογονία αναζωογόνησης με πρωτεργάτρια μια άξια συναδέλφισσα δασκάλα που δεν αντιλαμβάνεται τον ρόλο της μόνο σαν υποκείμενο μετάδοσης γνώσεων αλλά σαν κεράκι που πρέπει να φωτίσει την τοπική κοινωνία μετασχηματίζοντας αυτό το φως σε δράσεις με χειροπιαστά αποτελέσματα. Νέες οικογένειες στο χωριό, αύξηση των μαθητών στο μέχρι τότε μικρό Δημοτικό Σχολείο, επαναλειτουργία του Νηπιαγωγείου διαβάζουμε σήμερα στα τοπικά νέα.
Όλα με πρωτοβουλία του νέου αυτού κοριτσιού που με την συνεπικουρία του παπά του χωριού κατάφεραν μέχρι τώρα να δώσουν νότα ελπιδοφόρας συνέχειας για το αποψιλωμένο από κατοίκους χωριό αγωνιζόμενοι μόνοι τους απέναντι στις δυσκολίες, τις αντιξοότητες και πολλές φορές τα προσκόμματα που δημιουργεί το δυσκίνητο και γραφειοκρατικό σύμπλεγμα κρατικής και τοπικής εξουσίας.
Στο Καρπενήσι το περασμένο τετραήμερο εξελίχθηκε ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός ( παγκόσμιο πρωτάθλημα παρακαλώ ) με πρωταγωνιστές τους συμπαθέστατους τετράποδους φίλους μας της ράτσας των Βελγικών Ποιμενικών.
Το Καρπενήσι επί τετραήμερο και περισσότερο κατακλύστηκε από επισκέπτες από 33 χώρες με ότι αυτό σημαίνει για την προβολή του τόπου μας και την τοπική οικονομία. Και εδώ όπως και στην περίπτωση της Φουρνάς κύριος πρωταγωνιστής για το επιτυχές στήσιμο του αξιόλογου αυτού γεγονότος πάλι δημότης – πολίτης ο οποίος και εξαιτίας της εμπλοκής του με το άθλημα αλλά και του ρόλου του σε αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιλογή της πόλης μας από την παγκόσμια ομοσπονδία, καταβάλλοντας κόπο και προφανώς πολλές εργατοώρες.
Και τέλος τρίτο παράδειγμα που δεν είναι των τελευταίων χρόνων αλλά σχεδόν εικοσαετίας, η προσφορά στον πολιτισμό μέσω του Θεάτρου και όχι μόνο συναδέλφισσας εκπαιδευτικού που επί είκοσι συναπτά έτη διακονεί το θεατρικό σανίδι στην πόλη μας ανιδιοτελώς προσφέροντας ανάσες καλλιτεχνικής εμπειρίας και κυρίως ευκαιρίες γνωριμίας και επαφής με μία τέχνη, αυτή του Θεάτρου, ίσως και την σπουδαιότερη από τις εφτά.
Η προσφορά στην τοπική κοινωνία δεν μπορεί να αποτιμηθεί με κάποιο μέτρο αφού το ανεκτίμητο υπερβαίνει την όποια καταμέτρηση. Η επαφή των νέων παιδιών είτε του σχολικού περιβάλλοντος είτε των νέων παιδιών της πόλης με το θεατρικό σανίδι, την παγκόσμια και ελληνική δραματουργία και η ανάδειξη και αποτύπωση συναισθημάτων και εμπειριών έχει ευεργετικό αποτέλεσμα στις ψυχές των συμμετεχόντων και όχι μόνο. Μπόλιασμα και γάργαρο νερό στην άνυδρη έτσι κι’ αλλιώς πραγματικότητα της επαρχίας που πασχίζει να συμπληρώσει το τεράστιο κενό με καρικατούρες και υποκατάστατα.
Τα τρία παραπάνω παραδείγματα και άλλα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε δείχνουν δυο πράγματα με ευκρίνεια.
Το ένα είναι η προσωπική επιλογή που όταν μετατρέπεται σε αυτενέργεια και κοινωνική δράση επιφέρει αξιοθαύμαστα αποτελέσματα, ευεργετικά θα μπορούσαμε να πούμε στην χωλαίνουσα τοπική κοινωνία.
Το άλλο το δυστοπικό είναι η εύγλωττη και οφθαλμοφανής ανεπάρκεια του κράτους, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης όλων των βαθμών, της Εκκλησίας και άλλων που αρκούνται μόνο στην αναγκαία για την προβολή τους φωτογράφηση και άντε το πολύ στην αναγραφή τους στις ρεκλάμες ως μέρος των συνδιοργανωτών, η στην απονομή τιμητικών πλακετών και την εκφώνηση πανηγυρικών χαιρετισμών.
Με την φυσική παρουσία τους στις εκδηλώσεις πολλές φορές κολοβή και αυτή, επιχειρούν να καλύψουν την απουσία τους και κυρίως την έλλειψη έμπρακτης και διαρκούς στήριξης τέτοιων προσπαθειών όχι με παλαμάκια αλλά με δομές, χρηματοδότηση και ευρύτερο σχεδιασμό.
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα καρναβάλια χειμερινά και καλοκαιρινά και οι πιτογιορτές του θέρους που δίνουν το αναγκαίο φύλο συκής για να σκεπαστεί η ανεπάρκεια και η επίπλαστη και επιδερμική συμπαράσταση προς την ουσιαστική κοινωνική δράση και στάση αξιόλογων συμπολιτών μας…”