Fonografos.net Ειδησεογραφικό portal Φθιώτιδας και Κεντρικής Ελλάδας
Εξευτελισμούς, σωματική και ψυχική κακοποίηση, που βίωσε η ίδια και οι συναθλήτριές της, περιέγραψε η αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής, Θεανώ Βαρβέλη.
Η Θεανώ Βαρβέλη, η οποία είναι μία από τις 22 αθλήτριες που συνυπέγραψαν την επιστολή προς την πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό, μιλώντας στον Real Fm 107.1, αναφέρθηκε στις δύσκολες στιγμές που βίωσε τόσο η ίδια όσο και οι συναθλήτριες της κι ευχήθηκε να μην είχε μπει ποτέ στο αγωνιστικό τμήμα της ενόργανης γυμναστικής.
Η εξιστόρησή της συγκλονίζει: «Στην ηλικία των 5-6 ή 10 ετών δεν μπορείς να αντιληφθείς ότι το να σηκώσει κάποιος πάνω σου χέρι δεν είναι επιτρεπτό, δεν το λέγαμε στους γονείς μας γιατί θεωρούσαμε ότι είναι κάτι φυσιολογικό και βεβαίως φοβόμασταν. Φοβόμουν μήπως μιλήσω και την επόμενη μέρα που πάω στο γυμναστήριο με δείρει ακόμη περισσότερο και εμένα και τις συναθλήτριες μου από τον θυμό του», δήλωσε η Βαρβέλη.
«Την έβαζε με το ζόρι να ουρήσει τα χέρια της»
«Μια συναθλήτριά μου, καταγγέλλουσα, είπε ότι η προπονήτρια την έβαζε με το ζόρι να ουρήσει τα χέρια της, μπροστά της, όταν έβγαιναν αυτά τα πετσάκια από το δίζυγο. αυτό ήταν κάτι που το άκουσα και δεν το πίστευα», συμπλήρωσε.
Αναφερόμενη στις γυναίκες που συμμετείχαν στις ενέργειες κακοποίησης, εξήγησε ότι «δεν έκαναν τόσο σκληρά πράγματα, ήταν σιωπηλοί παρατηρητές, ποτέ δεν μας έσωσαν με εξαίρεση μία φορά», τόνισε.
«Συγκεκριμένα, μια συναθλήτρια μου, την είχε βάλει ανάμεσα σε δύο πάγκους, το κεφάλι και τα πόδια της και της λέει θα μείνεις εκεί σανίδα. Κάποια στιγμή, φυσικά, άρχισε να κουράζεται ,να «ρίχνει» τη λεκάνη της. Τη χτυπούσε μία στη μέση και μία στην κοιλιά και της ούρλιαζε να μείνει «σανίδα». Ούρλιαζε. Το έκανε με τέτοια αγριότητα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Τότε του είπε φτάνει, ας την δεν αντέχει άλλο», δήλωσε.
«Προσωπικά δεν πήγα για τα μετάλλια εκεί απλά μου άρεσε πολύ να ασχοληθώ με την ενόργανη. Μου είπαν στη συνέχεια είσαι καλή, θα μπεις στο αγωνιστικό. Εγώ είπα οκ αλλά που να ήξερα ότι θα συνέβαιναν όλα αυτά τα βασανιστήρια. Καλύτερα να μην είχα μπει ποτέ», πρόσθεσε.
Όταν ρωτήθηκε για κάποια χαρακτηριστικά περιστατικά κακοποίησης, η αθλήτρια ανέφερε ότι «υπήρξε περίπτωση που μια συναθλήτριά μου έσπασε την λεκάνη της και όταν ο προπονητής την πήγαινε στο νοσοκομείο τη είπε να εύχεσαι να έχεις σπάσει κάτι διαφορετικά θα σε σπάσω στο ξύλο. Ο προπονητής μου, έβαζε κάποιες συναθλήτριές μας κι εμάς τις ίδιες να χτυπάμε με δύναμη τα χέρια των άλλων παιδιών. Αντί να μας δείρει αυτός, έλεγε «α, σήμερα θα σας δείρει η Θεανώ, απλώστε χέρια, πάμε Θεανώ». Εγώ χτυπούσα, όχι με δύναμη, γιατί φυσικά δεν ήθελα να το κάνω και μου έλεγε πιο δυνατά, πιο δυνατά, μέχρι να ικανοποιηθεί και να πει «εντάξει, πάμε στο επόμενο χέρι».
Οι δικοί μου νόμιζαν ότι είναι για το δικό μου καλό γιατί εγώ το ήθελα. Οι περισσότεροι αθλητές και αθλήτριες δεν μιλούσαν, δεν έλεγαν τίποτα από φόβο. Δεν ήταν το μετάλλιο το πρόβλημά μας. Οι περισσότερες από αυτές που μιλάω μου λένε ότι έχουν θάψει τα μετάλλια και δεν τις ενδιαφέρουν γιατί τα απέκτησαν με τόσο κόπο και αίμα που δεν θέλουν να τα βλέπουν καν».
Όσο για το πώς διαχειρίστηκε το σοκ μετά από όλα αυτά, σημείωσε ότι «εγώ σταμάτησα στην έκτη δημοτικού. Στο γυμνάσιο, τώρα που μπορώ να το αξιολογήσω, είχα σίγουρα κατάθλιψη διότι για πολλά χρόνια είχα απίστευτες δύσπνοιες, ήταν μαύρη περίοδος. Άρχισα να το παραδέχομαι και να το εξομολογούμαι σε ανθρώπους όταν πήγα στο πανεπιστήμιο».
«Επειδή έχω σιωπήσει πολλά χρόνια, αποφάσισα ότι δεν θα ξανασιωπήσω ποτέ στη ζωή μου, θα διεκδικώ τα δικαιώματά μου και όποτε μπορώ να μιλήσω θα μιλάω…» κατέληξε η καταγγέλλουσα.
