“Βυσσινόκηπος” στο θέατρο μικρό Broadway

“Βυσσινόκηπος” στο θέατρο μικρό Broadway στην αίθουσα Μάνος Κατράκης

 Σε σκηνοθεσία του  Βασίλη Πλατάκη. Στο έργο συμμετέχει ο λαμιώτης ηθοποιός Τσαμαντάνης Περικλής.

Κάθε Δευτέρα στις 9 το βράδυ.

Ο θίασος και οι συντελεστές:

Πολλοί είναι αυτοί που έχουν δει την παράσταση:

ΚΡΗΤΙΚΗ στο έργο ‘ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΣ’ του Άντον Τσέχωφ

Για μια ακόμη φορά η μυστική-θεάρεστη αλλιώς πανανθρώπινη Τέχνη της Υποκριτικής μέσα από τους αστροφεγγές έργο του Τσέχωφ έρχεται να ξεδιπλώσει μύχιες πτυχές της Γραφής και Υποκριτικής στο θεατρικό σανίδι της σκηνής στο μικρό Βroadway.
Ο Βυσσινόκηπος χάριν του Βασίλη Πλατάκη και της φανταστικής θεατρικής ομάδας αποφασίζουν να μας περάσουν σ’ έναν άλλο κόσμο μέσα από τις γήινες διαδρομές της Ρωσίας του Άντον Τσέχωφ. Ακίβδηλη η τέχνη εδώ όσο και η ψυχή των εξαίρετων ηθοποιών/συντελεστών όπου θα ήταν παράτολμο και ατυχές να διαχωρίσω μέσω των ρόλων που τόσο δωρικά μετέφεραν κατά την διάρκεια και εξέλιξη της παράστασης.
Ακροβατώντας μεταξύ λογικής και τρέλας, από το μακρινό κι απρόσιτο για την εποχή του Παρίσι μέχρι τον Βυσσινόκηπο με αλείτη το ανύπαρκτο/υπαρκτό παρόν εκτυλίσσεται μπροστά μας ένα όνειρο-κοινωνικό-ηθικό κι άκρως οικογενειακό Μυστήριο-Παραλήρημα με τη βοήθεια όλων των συντελεστών μέχρι την είσοδο στις Πύλες της Αβύσσου της καθημερινότητας αλλιώς επιβίωσης-ζωής-θανάτου/αθανασίας με βασικό και κύριο στήριγμα εξουσίας/ύπαρξης τον ίδιο τον Βυσσινόκηπο. Πλοκή γεμάτη φόβο και αγωνία, απόγνωση και απαξία του ίδιου του ανθρώπου και της περιουσίας του, πλημμυρισμένοι όλοι τους με την αλήθεια να εισβάλει μέσα τους το κέρδος και η φθορά, το ψέμα και η εξουσία του χρήματος όπου κι αυτό με την σειρά του δραπετεύει από στιγμή σε στιγμή ελλείψει ήθους, αγάπης κι έρωτος πέραν των υλικών αγαθών. Από σκηνή σε σκηνή εξελικτικά βλέπουμε να γίνεται ένα με τον ανυποψίαστο θεατή η κατάρρευση των αξιών της εποχής του Τσέχωφ, ο οποίος ουδέποτε θα παραδεχόταν ότι μοιάζει ή τέλος πάντων είναι ένα και το αυτό με το όποιο παρελθόν της ρωσικής κουλτούρας-οικογένειας της εποχής.
Η ασύφηλος αλλά μεστή κι ιδιαίτερη απόδοση των ρόλων ντυμένη με τα Πέπλα του Χρήματος – Κέρδους εμφανίζεται και σέρνεται σαν ερπετό σε όλη την διάρκεια της παράστασης ως γαμοκλόπος με πρόσχημα τη λύτρωση και βεβαίως με συμπαραστάτη και σύμβουλο την κατοχή ή την απώλεια του Βυσσινόκηπου…!
Οι τίτλοι που κλήθηκαν να εξελίξουν και να αποδώσουν οι ηθοποιοί πάνω στο θεατρικό σανίδι δεν είναι καθόλου τυχαίοι.
Παραπέμπουν σε παρελθόν και μέλλον, όχι τόσο ευδιάκριτα στο παρόν που ο θεατής γνωρίζει και βιώνει και αφήνει τη φαντασία μας να ερμηνεύει καλπάζοντας ή μη συμπορευόμενοι μέσα στα ίδια Μονοπάτια και στα Αισθησιακά Παιχνίδια αποχρώσεων του Βυσσινόκηπου.
Ο Βυσσινόκηπος παντού… το Παρίσι και η απόστασή του από την Ρωσία κρατάει καλά τα μυστικά τής οικογένειας κάτι σαν τα ανερμήνευτα όνειρα, που κι αυτά στις μέρες μας, τα ποδοπατούν έγνοιες κι απορίες, Δίδυμες Ψυχές. Χρήμα, Εξουσία και Διχασμένα Κορμιά. Είναι ο Φόβος/Αγνωσία/Αβδηριτισμός αν θέλετε που ξεπηδάει μέσα από το έργο επί σκηνής κι απλώνεται στα Μονοπάτια για να μισέψει τη ζωή και να μεγεθύνει τον θάνατο, την απώλεια περιουσίας που είναι τόσο στενά δεμένη με την καθημερινότητα του Πολίτη. Ολβία αφορμή εδώ μόνον το υπέρ ΕΓΩ.
«Με παρακάλεσε η ζωή να μην τη διαγράψω̇
δεν μπορώ να διανοηθώ τον χρόνο μου δίχως την τρέλα σας…
δίχως την όψη του Λευκού και του Κόκκινου Ρόδου σ’ αυτόν εδώ τον Βυσσινόκηπο»

Τα λόγια τους, η αγωνία τους αν θέλετε και οι σκέψεις τους: vae soli – αλίμονο στον μοναχό άνθρωπο… σ’ αυτόν που ‘είχε και έχασε’ στον χρεωμένο χρεώστη κάπως… έτσι εκδηλώνουν μισανθρωπία οι ερωτικές σκιές που τόσο στενάχωρα περιφέρονται στο Βυσσινόκηπο που σήμερα είναι και αύριο δεν…!
Στο αδοκίμαστο και μελλούμενο, κανείς δεν θ’ αποτύχει σαν δεν δοκιμάσει. Εδώ που είμαστε βρέθηκαν κι άλλοι κι αυτά που θ’ αφήσουμε θα οδηγήσουν άλλους, αμέτρητα τα μονοπάτια… κανείς δεν κάνει πίσω. Θα διανύσουμε τα ίδια μονοπάτια που οι προηγούμενοι περαστικοί δεν κατάφεραν, αυτό που άλλοι θεώρησαν εύκολο κι ανώφελο ο Τσέχωφ με όλες τις εκκωφαντικές μορφές-ρόλους κι εκφάνσεις προσήκει προς μια ανιδιοτέλεια που όμοιά της δεν έχουν βιώσει οι ‘ακτήμονες’… τίποτε δεν θα είναι ίδιο στο μέλλον ούτε τέλος μηδέ αρχή, ο θρίαμβος της οικονομικής ήττας-απώλειας περιουσίας / εξουσίας κάποιου άλλου δηλώνουν κι εμφανίζουν πανομοιότυπα μονοπάτια, άλλοτε εύκολα κι άλλοτε δύσβατα επιμένουν… κι όλα μαζί μια παραπλάνηση του χρόνου.
Ο Κόσμος ομορφαίνει με τη Γνώση κι όχι με τον Φόβο. Ακούς τις οδηγίες της Ψυχής σου κι ακολουθείς. Μια σπιθαμή χώρο αποζητούν οι άχρονες όψεις της κοινωνίας, κινούνται τόσο αλαφρά, τόσο απαρατήρητα…, ο Τσέχωφ επιμένει πως όλοι μας θα πρέπει να δώσουμε χρόνο στον χρόνο και να ρίξουμε Φως στην Ψυχή και την Καρδιά του Σκότους η οποία έγινε ασθματική εξ’ αιτίας του χρήματος και του γήρατος, της απουσίας έρωτος. Ας παραδεχτούμε πως η ώρα της αλήθειας είναι πάντα παρούσα!

Νίκος Θ. Παναγιωτάρας