Fonografos.net Ειδησεογραφικό portal Φθιώτιδας και Κεντρικής Ελλάδας
Η ομιλία (6/4/2023) του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Αλέξη Τσίπρα, κατά την παρουσίαση του προγράμματος του κόμματος για την Ασφάλεια στις Μεταφορές (Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», αίθουσα «Ιφιγένεια»)
“Φίλες και φίλοι, είμαστε σήμερα εδώ, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ημερίδα που διοργανώνει το Τμήμα Υποδομών και Μεταφορών του ΣΥΡΙΖΑ για την ασφάλεια των υποδομών. Την ασφάλεια των υποδομών που ήρθε με πολύ έντονο τρόπο στην καθημερινότητά μας ως ένα μείζον θέμα το οποίο οφείλουμε να ασχοληθούμε.
Είμαστε όμως σήμερα εδώ ακόμα σε μια χώρα που πενθεί. Δεν περάσανε ούτε 40 μέρες από αυτό το τραγικό γεγονός, το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη που έκοψε άδικα τη ζωή 57 συνανθρώπων μας, μεταξύ των οποίων και πολλών νέων παιδιών.
Και είμαστε σήμερα εδώ σε μια χώρα που πενθεί, σε μια κοινωνία που ακόμα αναρωτιέται. Και με μια κυβέρνηση που συνεχίζει όμως αλαζονικά να αγνοεί την ευθύνη.
Είμαστε σήμερα εδώ, στη σκιά των Τεμπών. Στη σκιά όχι μιας θυσίας. Αλλά μιας ανείπωτης τραγωδίας που θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει αποφευχθεί.
Μπροστά σε τέτοια γεγονότα, όσοι βρεθήκαμε και ευελπιστούμε να ξαναβρεθούμε σε θέσεις ευθύνης, όσοι ζητάμε την ψήφο του λαού θα έπρεπε – όλοι – να στεκόμαστε μπροστά στο χρέος που επιβάλλει η συνείδηση και η ηθική μας. Και αυτό το χρέος σήμερα είναι σαφές. Να μην επιτρέψουμε να ξανασυμβεί ποτέ μια τέτοια τραγωδία. Να κάνουμε το παν, με όποιο κόστος, για να νιώθει κάθε πολίτης ασφαλής στις μετακινήσεις του. Να συμβουλευτούμε τους ειδικούς, να ακούσουμε τους εργαζόμενους, να μελετήσουμε τις βέλτιστες πρακτικές που υπάρχουν διεθνώς.
Δυστυχώς, φαίνεται δεν νιώθουν όλοι οι πολιτικοί αυτό το χρέος και όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Κάποιοι συνεχίζουν να ζουν με το άγχος της εικόνας. Με την εμμονή της επικοινωνίας και της προπαγάνδας, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Κάποιοι δεν λένε να καταλάβουν ότι οι πολίτες δεν ψάχνουν για υπουργούς που θα παριστάνουν τους μηχανοδηγούς. Αλλά για πρωθυπουργούς που θα πάψουν να παριστάνουν τους ανήξερους.
Το δικό μας χρέος λοιπόν επιβάλλει να μιλήσουμε σοβαρά για την ουσία του προβλήματος. Να μιλήσουμε για άμεσες και ριζοσπαστικές λύσεις. Όχι να βγάλουμε από το σεντούκι ευχολόγια. Να περιγράψουμε το πώς οι καθημερινές μετακινήσεις των πολιτών δεν θα είναι ούτε ρίσκο ούτε περιπέτεια, αλλά τίποτα περισσότερο από μια ρουτίνα, γιατί αυτό πρέπει να είναι, όπως συμβαίνει σε κάθε σοβαρό κράτος, όπως επιβάλλει σε τελική ανάλυση το ίδιο το Σύνταγμα. Γιατί φίλες και φίλοι, η δημοκρατία δεν υπάρχει ως διαδικασία μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Η δημοκρατία, θα έλεγα, ότι είναι το συμβόλαιο. Και οι όροι αυτού του συμβολαίου είναι η ασφάλεια και η δικαιοσύνη παντού και για όλους.
Αυτές είναι οι ελάχιστες, οι τυπικές υποχρεώσεις μιας κυβέρνησης απέναντι στους πολίτες της. Και αν μια κυβέρνηση όχι απλά δεν μπορεί να τα διασφαλίσει, αλλά επανειλημμένα γίνεται η ίδια παράγοντας υπονόμευσής τους, τότε αυτή είναι μια επικίνδυνη κυβέρνηση που πρέπει να φύγει.
Για τον λόγο αυτό, η σημερινή μας εκδήλωση αλλά και κάθε πτυχή του σχεδίου μας που θα παρουσιαστεί τους επόμενους μήνες είναι για μας κάτι πολύ περισσότερο από μια σειρά πολιτικών προταγμάτων. Είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες θα χτίσουμε ξανά σχέσεις εμπιστοσύνης. Του πολίτη με το κράτος. Της κοινωνίας με την κυβέρνηση.
Το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών ανάμεσα σε όλα τα άλλα ανέδειξε και το μέγεθος της ανεπάρκειας και της αναποτελεσματικότητας του κράτους. Ένα κράτος που χτίστηκε με τα παλιά υλικά της αναξιοκρατίας και των πελατειακών σχέσεων. Και συντηρήθηκε με παλιές αλλά και νέες συνταγές διαφθοράς και εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων. Ένα κράτος που αφού το έκαναν λάφυρο, μετά το απαξίωσαν συστηματικά, δίνοντας ό,τι πιο χρήσιμο για το δημόσιο συμφέρον σε ιδιώτες προκειμένου να κερδοσκοπούν. Αδιαφορώντας ακόμη και για τα βασικά. Ακόμη και την ασφάλεια των πολιτών.
Και κάθε τρεις και λίγο μας έταζαν ότι αυτό το κράτος θα το διορθώσουν, θα το διόρθωναν δήθεν αυτοί οι ίδιοι που το απαξίωσαν. Άλλοι μας υποσχέθηκαν εκσυγχρονισμό. Άλλοι μας μίλησαν για επανίδρυση του κράτους. Άλλοι για επιτελικότητα. Το δήθεν επιτελικό κράτος, όμως, αυτά τα 4 χρόνια μετά τη μεγάλη υπόσχεση του κ. Μητσοτάκη, αποδείχθηκε ένα μεγάλο φιάσκο. Η επανάληψη σε ακόμα μεγαλύτερη ένταση όλων των αρρωστημένων πρακτικών 40 και πλέον χρόνων.
Η εκκρεμότητα, όμως, παραμένει. Και είναι πιστεύω, ένα από τα μεγάλα ζητήματα και ένα από τα μεγάλα ερωτήματα, διακυβεύματα και αυτής της εκλογικής αναμέτρησης. Το ζήτημα του κράτους, η σχέση του πολίτη με το κράτος. Το πώς μπορεί να αισθάνεται ασφάλεια ο πολίτης και όχι φόβο. Και το χρέος μας είναι ακόμα ανεκπλήρωτο. Πρέπει να δώσουμε απαντήσεις. Πώς θα έχουμε ένα ισχυρό, σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος που θα διασφαλίζει τα αυτονόητα και θα αποτρέπει τα αδιανόητα. Όπως την τραγωδία που ζήσαμε όλοι πριν από λίγες ημέρες.
Γι’ αυτούς λοιπόν τους λόγους, σήμερα αποφάσισα στην πολύ ενδιαφέρουσα αυτή, πολύ αξιόλογη ημερίδα του Τομέα Υποδομών του ΣΥΡΙΖΑ για την ασφάλεια των υποδομών, να μην τοποθετηθώ με προτάσεις και θέσεις που αφορούν τεχνικά θέματα, ή να μην αναλύσω την αναγκαία προτεραιοποίηση ελέγχων και επιθεωρήσεων σε κρίσιμες δημόσιες υποδομές. Είμαι βέβαιος ότι σε όλα τα τραπέζια τα στρογγυλά και στις τοποθετήσεις πολύ αξιόλογων ομιλητών που έχουν έρθει σήμερα σε αυτή την ημερίδα, αυτά θα ειπωθούν, θα τεκμηριωθούν και θα καταγραφούν αναλυτικά στις θέσεις και στις προτάσεις μας.
Σήμερα εγώ θέλω να πάω πολύ πιο βαθιά τη συζήτηση και να μιλήσω για τη ρίζα του κακού στη δημόσια διοίκηση και στην εκτέλεση των δημόσιων έργων και να προτείνω λύσεις. Όχι μόνο να κάνω διαπιστώσεις. Να πάμε δηλαδή στο δια ταύτα. Διότι αν δεν προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε τη ρίζα του προβλήματος, δεν θα καταφέρουμε όσο κι αν το επιθυμούμε να διαμορφώσουμε συνθήκες ασφάλειας στα έργα και στις δημόσιες υποδομές.
Και δικαιοσύνη παντού σημαίνει και ασφάλεια παντού. Σημαίνει πρώτα από όλα σεβασμός στην ίδια τη ζωή. Γι’ αυτό και είναι επείγουσα ανάγκη να αποκαταστήσουμε σήμερα το αίσθημα ασφάλειας και δικαιοσύνης παντού.
Για την ασφάλεια που οφείλει να νιώθει κάθε πολίτης που ζει, εργάζεται και κυκλοφορεί σε αυτή τη χώρα. Για τη δικαιοσύνη που οφείλει να διέπει τη λειτουργία του κράτους, τη διαχείριση των χρημάτων του Έλληνα φορολογούμενου στο δρόμο της διαφάνειας και της υπεράσπισης του δημόσιου συμφέροντος.
Σε αυτή τη λογική λοιπόν, η πρόταση που καταθέτουμε σήμερα για τη λειτουργία κρίσιμων τομέων της διοίκησης και των κρίσιμων υποδομών, εισάγει μια άλλη λογική στη λειτουργία του ίδιου του κράτους. Τη λογική της διαφάνειας. Διαφάνεια την αδειοδότηση και εκτέλεση δημόσιων έργων, στη λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών, στη θέσπιση και τήρηση των προδιαγραφών, στην εφαρμογή ελάχιστων συντελεστές ασφαλούς λειτουργίας κάθε δημόσιας υποδομής.
Γιατί για την ασφάλεια δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Χρειάζεται φως. Περισσότερο φως. Ένα μεγάλο μέρος της κακοδιαχείρισης, της ανεπάρκειας και της διαπλοκής στις συναλλαγές του Δημόσιου με ιδιώτες, που είναι καταλυτική υπόθεση για την ασφάλεια και τη λειτουργία των δημόσιων υποδομών, οφείλεται στο σκοτάδι. Οφείλεται στην έλλειψη ορατότητας. Και εκεί που δεν υπάρχει φως και ορατότητα, συνήθως ανθίζει η διαφθορά. Και πάντοτε εις βάρος και της ασφάλειας. Γιατί εκεί που το αλισβερίσι των ημέτερων και οι συμφωνίες γίνονται κάτω από το τραπέζι, να είστε βέβαιοι ότι κανείς δεν λογαριάζει ούτε την ασφάλεια ούτε την ποιότητα των υποδομών.
Σε αυτό το πάρτι που δεν θέτει μόνο τα δημόσια οικονομικά σε κίνδυνο, αλλά την ίδια την ανθρώπινη ζωή, είμαστε αποφασισμένοι να βάλουμε ένα οριστικό τέλος. Και αυτό δεν θα γίνει με ημίμετρα, αλλά με ριζοσπαστικές προτάσεις και πάνω απ’ όλα την πολιτική βούληση να συγκρουστούμε με την παρακμή. Γιατί παρακμή είναι να ζούμε σε ένα κράτος που δεν είχε αναλώσιμα στα νοσοκομεία τον καιρό της πανδημίας, αλλά την ίδια στιγμή είχε να μοιράσει 9,5 δισ. σε απευθείας αναθέσεις και σε κλειστούς διαγωνισμούς.
Τι χρειαζόμαστε λοιπόν; Χρειαζόμαστε μια μεγάλη τομή διαφάνειας στην αδειοδότηση, στην εκτέλεση και στη λειτουργία των δημόσιων έργων, των έργων μεγάλων δημόσιων υποδομών, που θα διασφαλίζει την τήρηση των ορθών διαδικασιών και κυρίως τα στάνταρτς ασφάλειάς τους.
Χρειαζόμαστε ένα ασφαλές, διαφανές και αποτελεσματικό σύστημα καταγραφής, παραγωγής και παρακολούθησης δημόσιων και ιδιωτικών έργων. Πώς; Ρίχνοντας φως εκεί που σήμερα υπάρχει σκιά, ή υπάρχει σκοτάδι.”
