Αναστάσιμη Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στο Ζέλι Φθιώτιδας [εικ.]

Στο χωριό Ζέλι του Δήμου Αμφίκλειας-Ελάτειας τέλεσε Αναστάσιμη Αρχιερατική Θεία Λειτουργία  ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδας κ. Συμεών.

Την Δευτέρα του Πάσχα, 6/5/2024 ο Σεβασμιώτατος κ. Συμεών τέλεσε την Αναστάσιμη Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στο όμορφο Ζέλι Λοκρίδος και στον Ιερό Ναό του Οσίου Σεραφείμ του εκ Ζελίου, του ασκήσαντος εις το όρος Δομβούς, ενός εκ της χορείας των Φθιωτών Αγίων.

Τον κ. Συμεών στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία πλαισίωσε ο Αρχιερατικός Επίτροπος Αταλάντης, Διευθυντής του Κέντρου Εκκλησιαστικής Διακονίας, του Ιερού Επισκοπείου Ταλαντίου και Λοκρίδος, Αρχιμ. π. Δημήτριος Ζελιαναιος, γόνος του ιστορικού χωριού του Οσίου Σεραφείμ, παρουσία της Δημάρχου Αμφικλείας Ελάτειας κ. Αθανασίας Στιβακτή και εκπροσώπων συλλόγων και φορέων της ευρύτερης περιοχής και πολλών πιστών.

Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος κ. Συμεών χαρακτηριστικά ανέφερε:

«Τι σημαίνει ζω το Μυστήριο της Αναστάσεως; Σημαίνει ότι ζω το Μυστήριο του Σταυρού πρώτιστα, γιατί Ανάσταση χωρίς Σταυρό δεν υπάρχει. Η Ανάσταση περνάει μέσα από τον Σταυρό. Μία Ανάσταση δίχως Σταυρό είναι μία κάλπικη Ανάσταση, είναι ένα πυροτέχνημα, είναι ένα ιδεολόγημα, είναι κάτι έξω από τη ζωή της Εκκλησίας. Ο Χριστός ευλογεί με τα ματωμένα Του χέρια, τα χέρια τα καρφωμένα και μετά την Ανάσταση, αυτά τα οποία θα αγγίξει ο Απόστολος Θωμάς και θα ψηλαφίσει και θα δει όντως ότι είναι ο Αναστάς και ο νικητής του θανάτου, δεν είναι χέρια βελούδινα και λαμπερά και αψεγάδιαστα, αλλά είναι χέρια πληγωμένα από τα καρφιά του Σταυρού και από την οδύνη του θανάτου, την οποία όμως οδύνη του θανάτου τη μετέτρεψε σε ηδονή της Αναστάσεως.

Έτσι κι ο Όσιος και όλοι οι Όσιοι της Εκκλησίας μας και ο Όσιος Σεραφείμ, ο οποίος εδώ σε αυτόν τον τόπο περπάτησε, σε αυτά εδώ τα ίδια χώματα στα οποία βρισκόμαστε σήμερα, μεγάλωσε και είδε το φως της ζωής, και αυτό το παιδάκι ενηλικιώθηκε όχι μόνον ηλικιακά και βιολογικά, αλλά ενηλικιώθηκε πνευματικά πρώτιστα, έλαβε την πνευματική μεθηλικίωση «εις άνδρα τέλειον εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος Ιησού Χριστού» μας διδάσκει η Εκκλησία και ανέβηκε τα σκαλοπάτια της Κλίμακος του Ιωάννη με πρώτο σκαλοπάτι την αποταγή, εγκατέλειψε το χωριό του. Κι αν σήμερα θεωρείται δεδομένο να φύγει κάποιος από το χωριό του – θεωρούμε απίθανο αν κάποιος μείνει στο χωριό του – στην εποχή του Οσίου Σεραφείμ ήταν απίθανο να φύγει κάποιος από το χωριό του, ήταν σπάνιο, αδιανόητο. Γιατί έφυγε από το χωριό; Δεν έφυγε ούτε κυνηγημένος ούτε γιατί διέπραξε κάποιο έγκλημα, ούτε γιατί ήθελε να κάνει κάποια μεγάλη ζωή σε κάποιο μεγάλο κέντρο. Έφυγε γιατί αναζητούσε το Χριστό, έφυγε γιατί έψαχνε το Χριστό και έψαχνε να ενωθεί με το Χριστό να ζήσει το μυστήριο της Αναστάσεως και για να φτάσει στην Ανάσταση πέρασε από πολλά μονοπάτια, από πολλά βουνά μέχρι να καταλήξει στο όρος της Δομβραίνας και εκεί να αρπαγεί στην κυριολεξία μέσα στο φως της Αναστάσεως, αφού όμως με την άσκηση, με την υπακοή, με τη νηστεία, με την ταπείνωση, με την προς πάντας αγάπη, με όλες τις μοναχικές αρετές έλαβε με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος που μνημονεύθηκαν στο Αποστολικό Ανάγνωσμα, τη χαρά, την ειρήνη, τη χριστότητα, την πίστη, την εγκράτεια, τη μακροθυμία και έτσι έφτασε στη θέωση, έγινε κατά χάριν Θεός και γι’ αυτό τον τιμούμε, τον έχουμε προστάτη και είναι ευλογημένη η Λοκρίδα και όχι μόνο και όλη η Στερεά Ελλάδα μέχρι την Πειραϊκή Ακτή, μέχρι το μεγάλο μοναστήρι του Πειραιά, τον Άγιο Σπυρίδωνα, είναι ευλογημένη όλη η περιοχή, γιατί ο Όσιος Σεραφείμ μαζί με τον Όσιο Λουκά της ομώνυμης μονής μαζί με τον Όσιο Δαυίδ με όλους τους μεγάλους Αγίους της περιοχής μας σφράγισαν όχι μόνο την πνευματικότητά μας, σφράγισαν τον πολιτισμό μας.

Ο πολιτισμός, τον οποίον έχουμε, τα ήθη, τα έθιμα, οι παραδόσεις, η ενότητά μας γύρω από τα πρόσωπα των Αγίων οφείλεται σε αυτά τα πρόσωπα. Ένας πολιτισμός Αναστάσεως, ένας πολιτισμός χαράς, ευωχίας και ευλογίας και είναι λοιπόν τεράστια η παρακαταθήκη την οποία έχουμε παραλάβει, τεράστια ευλογία».