Δ. Κουτσούμπας: “Όραμα των κομμουνιστών είναι να σπάσουμε τα δεσμά του σάπιου και ξεπερασμένου καπιταλιστικού συστήματος”

Άρθρο του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στο Περιοδικό της Βουλής

Όραμα των κομμουνιστών είναι να σπάσουμε τα δεσμά του σάπιου και ξεπερασμένου καπιταλιστικού συστήματος

“Το όραμα των κομμουνιστών, όλων των ανθρώπων που επιθυμούν και αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο, για να βγει ο λαός μας από τη μέγγενη της σημερινής βαρβαρότητας, δεν μπορεί να είναι άλλο από το να σπάσουμε τα δεσμά του σημερινού σάπιου και ξεπερασμένου καπιταλιστικού συστήματος, που βάζει τα κέρδη πάνω κι από την ανθρώπινη ζωή, που αναγκάζει τους εργαζόμενους, σε όλες τις χώρες, να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα χωρίς δικαιώματα, τη στιγμή που υπάρχουν όλες οι δυνατότητες της τεχνολογίας και της παραγωγής, όλες οι προϋποθέσεις για να ακολουθήσουμε την αντίθετη πορεία. Τη σωστή πορεία, μιας κοινωνίας και οικονομίας, που στο επίκεντρό της θα έχει την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, των δικαιωμάτων των πολλών κι όχι τα συμφέροντα και τα κέρδη των λίγων. Βέβαια, “το μέλλον δε θα ‘ρθεί από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς”…

Το όραμά μας δεν είναι ένα “εγκεφαλικό” σχέδιο έξω από τη σημερινή πραγματικότητα, αλλά πατάει σταθερά πάνω στις σύγχρονες δυνατότητες που δημιουργεί η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, της επιστήμης, της τεχνολογίας, της αλματώδους αύξησης στην παραγωγικότητα της εργασίας. Όραμά μας είναι αυτές οι δυνατότητες να αντιστοιχίζονται και να αξιοποιούνται για την ικανοποίηση των λαϊκών – κοινωνικών αναγκών που συνεχώς διευρύνονται.

Σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Αντί να μειώνεται ο χρόνος εργασίας και να βελτιώνονται οι συνθήκες δουλειάς, το “ρολόι” γυρνάει προς τα πίσω με την κατάργηση δικαιωμάτων, όπως το 8ωρο, που στη χώρα μας κατακτήθηκαν πριν 100 χρόνια.

Αντί να διευρύνεται το επίπεδο υγείας, πρόνοιας, παιδείας προς όφελος του λαού, βλέπουμε ότι σήμερα οι εμπορευματοποιημένες υπηρεσίες δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν πανδημίες, που πιστεύαμε ότι είχαμε αφήσει οριστικά στο παρελθόν.

Αντί να εξασφαλίζεται εργατική – λαϊκή στέγη για όλους και ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους, τα νέα ζευγάρια, τα λαϊκά νοικοκυριά, έρχονται αντιμέτωπα με τον εφιάλτη των εξώσεων και των πλειστηριασμών.

Αντί να προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή και ασφάλεια από φυσικές καταστροφές και ατυχήματα, για να μη ζούμε “εγκλήματα” όπως αυτό που συνέβη στα Τέμπη, βλέπουμε κρίσιμες τέτοιες υποδομές να απαξιώνονται ή να μην υπάρχουν καν.

Αντί να προστατεύεται ο φυσικός πλούτος και το περιβάλλον, βλέπουμε να γίνεται πεδίο επενδύσεων για τις “πράσινες” μπίζνες και την λεγόμενη “πράσινη” ενέργεια, που ο λαός πληρώνει πανάκριβα.

Η αιτία αυτής της μεγάλης αντίφασης έχει ονοματεπώνυμο: Λέγεται καπιταλιστικό κέρδος, που είναι η “ιερή αγελάδα” του σημερινού δρόμου ανάπτυξης και της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων. Είναι αυτό που φώναξαν οι νέοι άνθρωποι στις συγκλονιστικές διαδηλώσεις για το έγκλημα στα Τέμπη “τα κέρδη τους, οι ζωές μας”.

Μάλιστα, παρόμοια συνθήματα ακούγονται αυτή την περίοδο σε πολλές χώρες της Ευρώπης και όχι μόνο, όπως στη Γαλλία που βρέθηκα πριν λίγες μέρες. Είναι η απόδειξη ότι η πολιτική σε βάρος των λαών είναι ενιαία και ασκείται απ’ τις κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για κυβέρνηση αυτοδυναμίας ή συνεργασίας, “δεξιά” ή “προοδευτική”, με πρωθυπουργό “πολιτικό πρόσωπο ή τεχνοκράτη”.

Είναι, όμως και η απόδειξη της χρεοκοπίας κάποιων άλλων “οραμάτων”, που εμφανίστηκαν στους λαούς ως το “σύγχρονο” και το “αναγκαίο”. Τέτοιο ήταν για παράδειγμα το “όραμα” της “Ευρωπαϊκής Ένωσης ως το κοινό σπίτι των λαών”, το “όραμα” της “δίκαιης κι αειφόρου ανάπτυξης”, που δήθεν ωφελεί και το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, το “όραμα” για το τέλος των κρίσεων και των πολέμων, ενώ σήμερα βιώνουμε το ακριβώς αντίθετο.

Σήμερα, που τα οράματα αυτά έχουν ξεθωριάσει, τα κόμματα που στη χώρα μας τα υπηρέτησαν και συνεχίζουν να τα υπηρετούν, προσπαθούν να ξαναεγκλωβίσουν το λαό, επιστρατεύοντας τα γνωστά εκβιαστικά διλήμματα.

Παρά τις επιμέρους διαφορές τους, κοινός παρονομαστής είναι το επίδικο της “κυβερνητικής σταθερότητας”. Η μεν ΝΔ αναγορεύει την δική της “αυτοδυναμία” σε παράγοντα σταθερότητας, ο δε ΣΥΡΙΖΑ μια κυβέρνηση συνεργασίας που της δίνει τον ψευδεπίγραφο τίτλο “προοδευτική” και η οποία χωράει μάλιστα μέχρι και κυβερνητικούς εκπροσώπους των κυβερνήσεων της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ επινοεί διάφορα σχήματα για να συγκαλύψει τη διαθεσιμότητά του να συγκυβερνήσει τόσο με τον έναν όσο και με τον άλλον.

Προσπαθούν να δομήσουν την προεκλογική αντιπαράθεση γύρω από το ερωτήματα “ποιος θα κυβερνήσει” και “πώς θα κυβερνήσει”, για να αποφύγουν το κρίσιμο ερώτημα για το λαό, που είναι το “τι” θα υλοποιήσει η επόμενη κυβέρνηση;

Είναι προφανές ότι η επόμενη κυβέρνηση έχει προκαθορισμένη ατζέντα: Το Ταμείο Ανάκαμψης με τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενά του, η πολιτική της λεγόμενης “πράσινης μετάβασης” που επιδρά αρνητικά στα ζητήματα ενεργειακής επάρκειας κι ακρίβειας, η πολιτική της “απελευθέρωσης” κρίσιμων τομέων, που τη ζήσαμε στην ενέργεια, στις μεταφορές και τώρα επισπεύδεται και στον τομέα του νερού, οι δεσμεύσεις απέναντι στο ΝΑΤΟ και τους σχεδιασμούς του, μια “ΝΑΤΟϊκής” κοπής συμφωνία στο Αιγαίο και πολλά ακόμη θα είναι το πρόγραμμα της όποιας επόμενης κυβέρνησης.

Πρόκειται για τις αναπαλαιωμένες εκδοχές των ίδιων, παλιών και χρεοκοπημένων, “οραμάτων”.

Ωστόσο, η “σταθερότητα” αντικειμενικά δεν έχει το ίδιο περιεχόμενο για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα από τη μια μεριά, την αστική τάξη, τους διεθνείς σύμμαχους της και τις κυβερνήσεις που τους υπηρετούν από την άλλη. Για τους δεύτερους “σταθερότητα” είναι η απρόσκοπτη εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, η περιβόητη “συνέχεια του κράτους”, η διασφάλιση των στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου. Αντίθετα για το λαό σταθερότητα είναι να ζει με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, να έχει σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς, να έχει πρόσβαση σε δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες υγείας και παιδείας, να μην αγωνιά αν θα χάσει το σπίτι του, να μην κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του εξαιτίας των επιλογών ενός εχθρικού κράτους, να μην κινδυνεύει από την εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους κλπ.

Απέναντι στο κοινό αντιλαϊκό πρόγραμμα της επόμενης μέρας και στην “κινούμενη άμμο” του αστικού πολιτικού συστήματος, εγγύηση για το λαό είναι να έχει ένα πολύ πιο ισχυρό ΚΚΕ δίπλα του, στήριγμα στον αγώνα του ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, ανοίγοντας δρόμο για την συνολική ανατροπή της. Να αξιοποιεί ρωγμές και δυσκολίες στο σύστημα για να περνάει ο λαός και το κίνημά του σε καλύτερες θέσεις, να αλλάζει τους αρνητικούς συσχετισμούς παντού. Αυτό είναι και το πραγματικό διακύβευμα τον εκλογών που αποτυπώνεται και στο σύνθημα “μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό”. Ένα σύνθημα που βλέπει το λαό όχι ως “θεατή”, αλλά ως πρωταγωνιστή των εξελίξεων, που μπορεί να επιβάλλει λύσεις προς όφελός του και τελικά να κάνει πράξη το όραμα για μια ριζικά διαφορετική και δικαιότερη κοινωνία, το σοσιαλισμό.

Για ποια πρωτοβουλία θα θέλατε να σας θυμούνται οι Έλληνες πολίτες, όταν κάποια στιγμή αποχωρήσετε στο μέλλον από την πολιτική;

Σε ό,τι αφορά το προσωπικό ερώτημα που θέτετε, επιτρέψτε μου να μην σας απαντήσω ως άτομο, αλλά εκ μέρους του Κόμματός μας. Το ΚΚΕ διανύει τον δεύτερο αιώνα της ύπαρξής του, έχοντας τη δική του αναντικατάστατη συμβολή στην ιστορία των αγώνων του λαού μας, γεμίζοντας με περηφάνια κάθε έναν από εμάς που φέρει τον τιμημένο τίτλο του μέλους και του στελέχους του ΚΚΕ. Και πολύ περισσότερο μας γεμίζει με αίσθημα ευθύνης για να ανταποκριθούμε στους αγώνες του αύριο. Το ΚΚΕ διατηρεί ένα αναντικατάστατο πλεονέκτημα, πολύτιμο σε κάθε φάση, κι αυτό είναι ότι κανείς δεν μπορεί να “το βάλει στο χέρι”, να το φοβίσει, να το εξαγοράσει. Διακρίνεται για την αξιοπιστία και την τιμιότητά του, τη συνέπεια των λόγων και των έργων του, την ακλόνητη πίστη του στη ριζική αλλαγή και ανατροπή που θα έρθει στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Αυτή είναι η “μεγάλη πρωτοβουλία” του ΚΚΕ κι είμαστε βέβαιοι ότι μας την αναγνωρίζει ο λαός κι ότι θα βαδίσει αυτό το δρόμο μαζί μας.”