Κάθε λογής αντικείμενα, τεχνουργήματα και μουσικά όργανα από το σύμπαν του Μπομπ Ντίλαν περιλαμβάνει το Κέντρο με το όνομά του

Κάθε λογής αντικείμενα, τεχνουργήματα και μουσικά όργανα από το σύμπαν του Μπομπ Ντίλαν περιλαμβάνει το Κέντρο με το όνομά του, τα περισσότερα προσβάσιμα μόνο από διαπιστευμένους ερευνητές. [Joseph Rushmore / New York Times]
Νικόλας Ζώης

Ειδικά για έναν ακροατή που τα έχει τα χρονάκια του και άρα θυμάται την περίοδο που οι σταρ λατρεύονταν κυρίως για το έργο τους και λιγότερο για τα υλικά κατάλοιπα του βίου τους, αυτό που συμβαίνει εδώ και αρκετά χρόνια με τα κάθε λογής προσωπικά αντικείμενα των μουσικών της ροκ και της ποπ, τα οποία δημοπρατούνται για αστρονομικά ποσά, θυμίζει θρησκευτικό φαινόμενο: από τα συρμάτινα γυαλιά του Τζον Λένον και ένα ασημένιο γάντι του Μάικλ Τζάκσον μέχρι την ακουστική κιθάρα του Κερτ Κομπέιν και την ψυχεδελική Πόρσε της Τζάνις Τζόπλιν, τα χειροπιαστά τεκμήρια της ζωής των διάσημων εκλιπόντων ή ζώντων μουσικών μοιάζουν, με τη βοήθεια της αγοράς, σαν να τους ιεροποιούν εκ νέου, με έναν ακόμη πιο απόμακρο τρόπο.

Ερευνητικοί σκοποί
Υπάρχει και μια άλλη προσέγγιση: εκείνη που επικεντρώνεται στη γόνιμη αξιοποίηση του αρχείου των μουσικών, για σκοπούς ερευνητικούς, εκπαιδευτικούς ή και καλλιτεχνικούς. Και είναι μεγάλος ο πειρασμός για έναν φαν του Μπομπ Ντίλαν να πιστέψει ότι το νεοπαγές Bob Dylan Center στην πόλη Τάλσα της Οκλαχόμα, που θα ανοίξει τις πόρτες του στο κοινό στις 10 Μαΐου για να επιτελέσει σκοπούς όπως οι παραπάνω, αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι η τραγουδοποιία του Αμερικανού τροβαδούρου είναι άξια όχι μόνο για απόλαυση, όχι μόνο για βράβευση, αλλά και για επιστημονική μελέτη. Τουλάχιστον στις ΗΠΑ, οι «ντιλανικές σπουδές» είναι ανερχόμενο πεδίο έρευνας, όπως εξηγούσε πρόσφατα στους New York Times ο καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Ράις, Ντάγκλας Μπρίνκλεϊ.

Σε 2.700 τετραγωνικά μέτρα στεγάζονται περίπου 100.000 τεκμήρια και αντικείμενα που προέρχονται από το Αρχείο Ντίλαν.

Ο Μπρίνκλεϊ είναι επίσης ένας από τους χορηγούς και συμβούλους του Bob Dylan Center. Χρειάζεται τέτοιους το Κέντρο, ειδικά με δεδομένη την έκταση και το περιεχόμενό του: στα 2.700 τετραγωνικά μέτρα του στεγάζονται περίπου 100.000 τεκμήρια και αντικείμενα που προέρχονται από το Αρχείο Ντίλαν, το οποίο αγοράστηκε το 2016 από το φιλανθρωπικό Ιδρυμα Τζορτζ Κάιζερ έναντι είκοσι εκατ. δολαρίων.

Και ενώ το Αρχείο περιλαμβάνει κάποια από εκείνα τα ιεροποιημένα προσωπικά αντικείμενα (όπως το δερμάτινο τζάκετ που ο Ντίλαν φορούσε στο Newport Folk Festival του 1965, όταν στράφηκε στον ηλεκτρικό ήχο, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για προδοσία από τους «πιουρίστες» της φολκ μουσικής), τελικά η έμφαση δίνεται στη δημιουργική διαδικασία του ανδρός, στον τρόπο που δούλευε διαρκώς τους στίχους του (ακόμη και όταν τα κομμάτια είχαν κυκλοφορήσει) και στο πώς όλα αυτά αποτυπώνονται στα αμέτρητα χειρόγραφά του, που είναι γεμάτα σημειώσεις, μουντζούρες ή καψίματα από τσιγάρο και, πάντως, ικανά να εμπνεύσουν σύγχρονους καλλιτέχνες: «Εξερεύνησε τη δική σου δημιουργικότητα» είναι ένα από τα σλόγκαν του Κέντρου. Υπάρχουν επίσης αίθουσες προβολών, με εκατοντάδες ώρες κινηματογραφημένου υλικού ή με ντοκιμαντέρ όπως τα περίφημα «Don’t Look Back» του Ντ. Α. Πενεμπέικερ και «No Direction Home» του Μάρτιν Σκορσέζε στις αυθεντικές κόπιες τους, υπάρχουν φωτογραφίες, βιβλία, παρτιτούρες, σπιρτόκουτα με στίχους, ένα ψηφιακό τζουκμπόξ με τραγούδια που διάλεξε ο Ελβις Κοστέλο, αποσπάσματα ηχογραφήσεων (με τα οποία μπορούν να πειραματιστούν οι επίδοξοι παραγωγοί) και ένα σωρό άλλα τεκμήρια, μερικά από τα οποία θα παρουσιαστούν σε μελλοντικές εκθέσεις, αν και στο σύνολό τους θα είναι προσβάσιμα μόνο από διαπιστευμένους ερευνητές.
Ένα Κέντρο για τον Μπομπ Ντίλαν-1
Το Bob Dylan Center περιλαμβάνει και αντικείμενα συνεργατών του μουσικού, όπως ο φωτογράφος Τζέρι Σάτζμπεργκ, υπεύθυνος για το εξώφυλλο του δίσκου «Blonde on Blonde». Δεξιά, σημειωματάριο με στίχους από τον δίσκο «Blood on the tracks». [Joseph Rushmore / New York Times] Αδιάβαστες επιστολές
Μέχρι και παλιές επιστολές θαυμαστών θα βρει κανείς, που εύχονται καλή ανάρρωση στον Ντίλαν έπειτα από το ατύχημα που είχε με τη μοτοσικλέτα του το 1966 ή που περιγράφουν τη συγκίνηση ενός στρατιώτη στο Βιετνάμ, ο οποίος ενώ θρηνούσε τρεις συστρατιώτες του άκουσε ξαφνικά στο ραδιόφωνο το «Blowin’ in the Wind». Το ειρωνικό είναι ότι αυτά τα γράμματα, ο Ντίλαν δεν τα διάβαζε. Αιτία ίσως ήταν το δύστροπο, το απόμακρο, το αλαζονικό του χαρακτήρα του, για τον οποίο έχουν γραφτεί πολλά: άλλος ένας ταλαντούχος δημιουργός αλλά μάλλον αντιπαθής άνθρωπος. Ο οποίος μάλιστα δεν καταδέχεται να παρευρεθεί καν στις εκδηλώσεις του Bob Dylan Center αυτό το Σαββατοκύριακο, που περιλαμβάνουν συναυλίες των Ελβις Κοστέλο, Πάτι Σμιθ κ.ά. Προ ημερών βρέθηκε στην Τάλσα για μια συναυλία, αλλά το Κέντρο δεν το επισκέφθηκε. Εχει και τα καλά της, βέβαια, αυτή η στάση του. «Αν μας έλεγε τι μπορούμε να κάνουμε και τι όχι, θα φαινόταν σαν ματαιοδοξία εκ μέρους του», δήλωνε στο Associated Press ο αρχιτέκτονας Αλαν Μάσκιν, εκ των σχεδιαστών του Κέντρου. «Ηταν μεγάλη ανακούφιση να μη χρειάζεται να ικανοποιήσουμε τον Μπομπ Ντίλαν».

Πηγή: kathimerini.gr

Δείτε ΟΛΑ τα νέα του  FONOGRAFOS.NET στο GOOGLE NEWS

Ακολουθήστε μας στο FACEBOOK