” Μ’ ένα παγκύρρ ξεχνιέσαι αν είσαι ντόπιος, αλλά και κρύβεσαι αν είσαι «οραματιστής» και κατέχων θέση ευθύνης…”

*Γράφει ο Κώστας  Μαστροκώστας

Παρόλη την αντίσταση του καιρού και την άρνηση του να προχωρήσει στο καλοκαιρινό κλίμα όπως έχει την υποχρέωση απέναντι μας να κάνει, εμείς παρακάμπτοντας αυτά του τα καμώματα, έχουμε ήδη προχωρήσει με ανυπόμονο βήμα, στην περίοδο των αντίστοιχων καλοκαιρινών γιορτών και πανηγύρεων.

Η αυλαία ανοίγει με τα κοκορέτσια στην Σπερχειάδα και τις σαρδέλες στην Στυλίδα στις 17 του τρέχοντος.

Ακολουθούν οι θεσμικές πια πιτογιορτές μέσα στο θέρος με επίκεντρο κάθε είδους πίτες. Χορτόπιτες, τυρόπιτες, πρασόπιτες θα έχουν πάλι την τιμητική τους, αλλά και παρεμφερείς γιορτές με κρεατικά, όπως προβατίνες, ζυγούρια και λοιπά συμπαθή τετράποδα. Από δίπλα θα έχουμε και τις γιορτές των παιγνίων όπως το τάβλι, η πρέφα και η δηλωτή και προς το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, η αυλαία θα πέσει με τα κάστανα και τα καρύδια.

Αν σε αυτά προσθέσουμε και τα καθιερωμένα κλασσικά πια πανηγύρια, καταλαβαίνει ο καθένας ότι μπαίνουμε σε ένα αντίστοιχο εορταστικό δωδεκαήμερο που διασταλτικά θα είναι μάλλον εκατονεικοσαήμερο και βάλε. Χαράς ευαγγέλια για τους επισκέπτες της περιοχής μας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, για τα μικρομάγαζα της περιοχής που ασφυκτιούν και φυτοζωούν τον υπόλοιπο χρόνο, αλλά και πραγματικό κελεπούρι για Δημάρχους, Αντιδημάρχους και λοιπούς αυτοδιοικητικούς αφού θα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να μοστραριστούν στον φωτογραφικό φακό και να επιδείξουν το σπάνιο και μοναδικό έργο τους για την τετραετία που ήδη διανύσαμε ξεδιπλώνοντας ταυτόχρονα και το “όραμα” τους για την νέα, μιας και τούτο το καλοκαίρι είναι φουλ προεκλογικό. Με πέντε κοκορέτσια και με λίγα κομμάτια πίτα ( νοστιμότατα και τα δυο, είναι η αλήθεια! ), θα επιδιώξουν την εύνοια των δημοτών απευθυνόμενοι όχι τόσο στην λογική και την κριτική τους ικανότητα, αλλά στους γαστριμαργικούς τους κάλυκες.

Όπως και να το πεις, είναι κι’ αυτό μια προσφορά στον τόπο γιατί μαζί με τις πλακέτες, τα πεζούλια, τους φράχτες και την κοπή των χόρτων δίνει περιεχόμενο στο εξαγγελλόμενο προ τετραετίας όραμά τους. Οι γιορτές αυτές μπορούν να λειτουργούν σαν πλυντήριο για τους συμπαθείς οραματιστές της περιοχής, ταυτόχρονα όμως και σαν αντικαταθλιπτικό για τους εναπομείναντες κατοίκους, που ανάπτυξη ακούν και ανάπτυξη δεν βλέπουν.

Έστω και έτσι όμως, και με την ψευδαίσθηση της πολυκοσμίας του πανηγυριού, ο γλυκός ήχος του κλαρίνου και η μεθυστική τσίκνα των ψητών τερψιλαρύγγιων, μπορούν να καταπραΰνουν τους προβληματισμούς και να συσκοτίσουν αιτίες, υπαιτίους και κυρίως αποτελέσματα και συνέπειες… Εξάλλου όταν γιορτάζεις και γλεντάς, αφήνεσαι.

Θα μπορούσαμε να πούμε παραφράζοντας παλιότερη διαφήμιση ότι, μ’ ένα παγκύρρ ξεχνιέσαι αν είσαι ντόπιος αλλά και κρύβεσαι αν είσαι «οραματιστής» και κατέχων θέση ευθύνης…