“Περιφέρεια Στερεάς και ανάπτυξη”

*Γράφει ο Στέλιος Ζαχαρόπουλος

 

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΣΤΕΡΕΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ 

Λαμβάνοντας υπόψη όσα ανακοινώθηκαν με βάση τη μελέτη του «Παρατηρίου Περιφερειακών Πολιτικών» και ειδικότερα το «συμπέρασμα» ότι στη δική μας Περιφέρεια παρατηρείται η μεγαλύτερη (!!) αύξηση του Α.Ε.Π. στη χώρα, αξίζει κάποια -έστω περιληπτική- αναφορά.

Όχι μόνο επειδή από τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων μας αβίαστα διαπιστώνονται ακριβώς τα αντίθετα αλλά και λόγω της αναποτελεσματικότητας των προσπαθειών μέσα από την σε κάθε επίπεδο άδικη κατάσταση, η οποία στις γεωγραφικές μας ενότητες βιώνεται.

Ας σημειωθεί βέβαια ότι «κρατάει χρόνια» αυτή η κολόνια. Από την εποχή που για τα θέματα της περιφερειακής μας ανάπτυξης υπήρχε παραγωγικός δημόσιος διάλογος. Με τους κοινωνικούς μας εταίρους να έχουν ουσιαστικό λόγο στη διαμόρφωση των αντίστοιχων προγραμμάτων. Τότε λοιπόν και με βάση τις πραγματικές μας αναπτυξιακές ανάγκες, το πάγιο αίτημα των φορέων ήταν να μην αποκλείονται οι περιοχές μας από το «ΣΤΟΧΟ 1» επειδή τα «κριτήρια» αναφέρονταν σε μια εικονική και αποκαρδιωτικά άνιση πραγματικότητα.

Τα εθνικά συμφέροντα που εμφιλοχωρούν λόγω της ύπαρξης και λειτουργίας των Βιομηχανικών περιοχών σε Βοιωτία και Εύβοια δεν είχαν ούτε και μπορεί να έχουν κάποια σχέση με τα συμφέροντα ανάπτυξης της ενδοχώρας μας.

Οι συγκεκριμένες εθνικού επιπέδου επιλογές δε γίνεται για ευνόητους λόγους να αφορούν αποκλειστικά την ενότητα της Στερεάς Ελλάδας και η Περιφέρειά μας δεν θα έπρεπε ποτέ να τις επωμίζεται. Δεν πρόκειται μόνο για τις πολλές και διαφόρων επιπέδων επιπτώσεις σε βάρος των απαραίτητων χρηματοδοτήσεων αλλά και για την εικονική στάθμιση του συνόλου των αναγκών μας με «έγκυρα» πορίσματα μελετών σαν αυτά του «Παρατηρίου Περιφερειακών Πολιτικών».

Παλαιότερα και με την επίμονη στάση των φορέων μας η κεντρική εξουσία είχε κάνει αποδεκτή την άποψη για την άμεση χρηματοδότηση δράσεων μέσα από ένα ειδικό πρόγραμμα Εθνικών πόρων, το οποίο θα κάλυπτε το έλλειμμα και αντισταθμιστικά θα ήταν δυνατό να συμβάλλει στην επούλωση της αδικίας. Στις μέρες μας τι ισχύει ; Μπορούμε να δεχόμαστε «εφ όρου ζωής» την ύπαρξη επίπλαστων κριτηρίων που καθορίζουν τους όρους για την ανάπτυξή μας ; Είναι αποδεκτό οι γειτονικές μας περιφερειακές ενότητες να «τρέχουν με χίλια» και εμείς να παρακολουθούμε ;

Τα παραδείγματα σε ότι αφορά την υστέρηση των περιοχών της ενδοχώρας μας είναι πάμπολλα. Θα σημειωθεί κάτι πολύ απλό. Την εποχή πριν από το 1990 η συμβολή του πρωτογενούς τομέα στο Α.Ε.Π. της Φθιώτιδας φέρεται ότι ήταν πάνω από το 20%. Όποιοι θέλουν ας συγκρίνουν το σήμερα ….

 

ΣΤΕΛΙΟΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΟΠΟΓΡΑΦΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ