Το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού στο γήπεδο της ΑΕΚ και η συλλογική μνήμη

Η αναδρομή σε πρόσωπα, εικόνες, κειμήλια και θύμησες που αφορούν τις ρίζες των ανθρώπων είναι μία αέναη ανάγκη. Δεν είναι ούτε εθνικισμός, ούτε πατριδοκαπηλία ούτε πατριδολαγνεία.

Πρόκειται για ανάγκη προσανατολισμού, χάραξης της ρότας της προσωπικής και της συλλογικής. Καταγραφή της ταυτότητας αλλά και αναζήτησης της αυτογνωσίας μας…

Το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού είναι καταφύγιο αλλά και εργαλείο. Εκεί κατοικούν οι μνήμες αλλά από εκεί εξορύσσονται οι πληροφορίες που αφορούν την ταυτότητα του καθένα από εκείνους που ανήκουν στον κόσμο της προσφυγιάς.

Δεν είναι απλά μία ιστορική αναφορά η προσφυγιά. Δεν είναι μόνον μία αλληλουχία γεγονότων βαλμένα με τάξη ή με αταξία στα βιβλία της ιστορίας. Είναι ένα σύνολο πληροφοριών για τη ζωή εκείνων που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν για να μετοικίσουν σε μέρη άγνωστα.

Πίκρα, πόνος, φτώχεια, πείνα και δάκρυα. Πολλά δάκρυα. Τι κι αν εκεί στα μέρη τα καινούργια μιλούσαν και αυτοί ελληνικά. Το κι αν στην Κοκκινιά ή το Μοσχάτο, στην Δραπετσώνα ή την Καλαμαριά τους έλεγαν πως ήταν η νέα τους πατρίδα. Πέρασαν χρόνια και μετά πέρασαν άλλα τόσα χρόνια. Πέρασαν πόλεμοι και κατακτητές, εμφύλιοι και εξορίες. Πέρασαν πίκρες και πάλι πίκρες μέχρι να ξαναριζώσουν. Και ρίζωσαν.

Οι μνήμες είναι το κομποσκοίνι που μας συνδέει και τα τραγούδια μας είναι τα κόλλυβα στην θύμηση εκείνων που έφυγαν. Στο Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού καταγράφεται η δική μας ιστορία. Περιγράφεται το οδοιπορικό της δικής μας περηφάνιας. Φυλάσσεται ένα κομμάτι της δικής μας ψυχής.

Εκεί λοιπόν στο γήπεδο της ΑΕΚ, στη Νέα Φιλαδέλφεια ,στα σοκάκια και τις πλατείες της όπου η προσφυγιά τραγουδούσε τον καημό της και καμάρωνε τα παλληκάρια της, το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού λειτουργεί σαν πομπός συλλογικής μνήμης.

Γιατί οι άνθρωποι ξεχνούν και οι μνήμες θολώνουν με τον καιρό. Κοινωνίες που ξεχνούν και που επιλέγουν την λήθη ως αποτελεσματικό κοινωνικό αναλγητικό, είναι καταδικασμένες σε έναν αργό και ρευστό θάνατο.

www.zougla.gr