Δήμος Μακρακώμης: “Έχει τέλος αυτή η ζοφερή πραγματικότητα που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα; Πιθανόν και όχι…”

*Γράφει ο Κώστας Μαστροκώστας

Δήμοι, Δήμαρχοι, Σύμβουλοι και Θλίψη…

Αυτό που γίνεται στον Δήμο Μακρακώμης το τελευταίο διάστημα, όχι μόνον εδώ είναι η αλήθεια , είναι ενδεικτικό του τρόπου λειτουργίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και κυρίως της «δημοκρατικής λειτουργίας» που έχουμε εμπεδώσει και κατακτήσει ως κοινωνία την τελευταία δεκαετία και λίγο παραπάνω. Των Ελλήνων οι Κοινότητες βρίσκονται πια ζαλισμένες και χαμένες μέσα στον χρόνο και την χειραγώγηση κεντρικής εξουσίας και συμφερόντων. «Καποδίστριας», «Καλλικράτης», είναι οι κυβερνητικές παρεμβάσεις της κεντρικής εξουσίας που εξαφάνισαν την Κοινότητα σαν κύτταρο εκπροσώπησης των κατοίκων μιας περιοχής, ενός χωριού, μιας πόλης. Η αντιπροσωπευτικότητα η συλλογικότητα, η έκφραση των λαϊκών προβλημάτων και η διεκδίκηση λύσεων έχουν χαθεί πια μέσα στο «νόμιμο» των νόμων που δυστυχώς δεν έχουν πια καμιά απήχηση και επαφή με τις αυτοδιοικητικές και λαϊκές ανάγκες παρά μόνο με την εξυπηρέτηση συμφερόντων και την μεταφορά των πολιτικών του κεντρικού κράτους στις τοπικές κοινωνίες. Το ηθικό μένει μονίμως έκθετο από το πλέγμα των νόμων με τους οποίους λειτουργεί πλέον η διευρυμένη πια κοινότητα.
Απρόσωποι μεγάλοι Δήμοι που λειτουργούν σαν υπηρεσίες παροχής υπηρεσιών έναντι οικονομικού οφέλους, κόστους και κέρδους. Ανταποδοτικότητα, ιδιωτικοποίηση, εκχώρηση φυσικών πόρων παντού. Απρόσωποι δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, άβουλοι και υποτελείς στα κελεύσματα της κεντρικής εξουσίας που προτάσσουν την προσωπική προβολή δίπλα σε υπουργούς, βουλευτάδες, δεσποτάδες και κάθε είδους κρατικούς μανδαρίνους επαιτώντας τον καλό λόγο και την στήριξη για την επόμενη φορά. Δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι που αρκούνται στο περιτύλιγμα, στο φαίνεσθαι, σε ανούσιες γιορτές και πανηγύρια αφήνοντας στην άκρη τα μείζονα προβλήματα που ταλανίζουν τις τοπικές κοινωνίες.

Καμία ιεράρχηση, καμία προσπάθεια οργάνωσης των ανθρώπων σε τοπικό επίπεδο, καμία διεκδίκηση που θα ξεφεύγει από τα «αποδεκτά» της οικονομίας της αγοράς. Δήμαρχοι που χτίζουν το προφίλ τους εξυπηρετώντας εργολάβους, εταιρείες και κάθε φύσης και έκτασης ιδιωτικά συμφέροντα αδιαφορώντας για τα συμφέροντα των δημοτών τους. Απευθείας αναθέσεις, αδιαφάνεια και απόσταση από την καθημερινότητα του δημότη.

Αν και όσοι παρακολουθήσατε τις συνεδριάσεις των δημοτικών συμβουλίων στον Δήμο Μακρακώμης ή στον Δήμο Καρπενησίου το προηγούμενο διάστημα, έχετε όλες τις προϋποθέσεις να πέσετε σε κατάθλιψη. Λειτουργία μακριά από τις ανάγκες του δημότη, μέσω οθόνης πολλές φορές, αδιαφανής, που την χειρίζεται ο δήμαρχος, οι αντιδήμαρχοι και η οικονομική επιτροπή που «ξέρουν». Δήμαρχος και αντιδήμαρχοι που στην καλύτερη αισθάνονται άβολα και στην χειρότερη θυμώνουν και επιτίθενται σε όποιον ζητήσει εξηγήσεις ή υποβάλλει ερωτήσεις για την “ελέω Θεού” ικανότητα διαχείρισης που διαθέτουν… Απαντήσεις του είδους «είσαι μια μύγα», ή του γνωστού πλέον « σε πάτ΄σα» κοσμούν την λειτουργία του Θεσμού. Δημοτικοί σύμβουλοι ανεπαρκείς, με άγνοια ακόμα και των βασικών λειτουργιών και αρμοδιοτήτων της ΤΑ. Δημοτικοί σύμβουλοι που δεν έχουμε ακούσει την φωνή τους στο δημοτικό συμβούλιο ούτε για μια φορά στα τέσσερα ή και στα οχτώ χρόνια που «διακονούν» τον θεσμό. Δημοτικοί σύμβουλοι που απλά σηκώνουν το χέρι τους χωρίς να έχουν γνώση τι και πως ψηφίζουν. Δημοτικοί σύμβουλοι που προτιμούν για παράδειγμα να δώσει ο δήμος τους 4 με 5 μύρια για ένα «έργο» σε εργολάβο παρά το ίδιο έργο να γίνει από τους εργαζόμενους με υποδεκαπλάσιο κόστος. Δημοτικοί σύμβουλοι παντελώς απόντες από κοινωνικούς αγώνες και συλλογικές δράσεις διεκδίκησης.

Πλειοψηφία και μειοψηφία, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που ερίζουν και διαπληκτίζονται για τα ασήμαντα ενώ στα σημαντικά όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, η εκχώρηση πόρων η φορολογία και η ανταποδοτικότητα, υψώνουν από κοινού τα χέρια σχηματίζοντας μια μεγάλη αντιλαϊκή πλειοψηφία εντός των δημοτικών συμβουλίων κόντρα και απέναντι στα λαϊκά συμφέροντα με σημείο διαφοροποίησης μεταξύ τους μόνο για το πόσο μεγάλη “αγάπη” έχουν για τον τόπο…
Δημότες, κουρασμένοι, αδιάφοροι, εγκλωβισμένοι στην λογική του «όλοι ίδιοι είναι», ή στην λογική του ότι δεν γίνεται τίποτα, δημότες που μπροστά στις δυσκολίες της καθημερινότητας επιδιώκουν ατομική λύση στο πρόβλημά τους ξεχνώντας ότι αυτό είναι μια ακόμα αυταπάτη. Δημότες που έχουν συνηθίσει να ανέχονται και να δέχονται πιέσεις κάθε είδους, ακόμα και εκβιασμούς από ανθρώπους που χρησιμοποιούν την αυτοδιοικητική «εξουσία» που έχουν για να δείξουν πόσο λίγοι, πόσο ανεπαρκείς και πόσο επιβλαβείς είναι για τον τόπο. Δημότες που αναθέτουν την οργάνωση της καθημερινότητας σε τοπικό επίπεδο σε ξαδέρφια, συνυφάδες και κουμπάρους. Δημότες που ενώ βλέπουν ποιος έχει πρόταση και ποιος είναι δίπλα τους όταν αγκομαχούν, τον απορρίπτουν με την λογική ότι εσύ καλά τα λες αλλά δεν θα σε ψηφίσουν… Δημότες που φρόνιμα και τακτικά πάνε με κείνον που νικά…

Έχει τέλος αυτή η ζοφερή πραγματικότητα; Πιθανόν και όχι. Το μόνο τέλος είναι το τσάκισμά της.

Κανένας συμβιβασμός, καμιά ανοχή. Για όσους βλέπουν και δεν κοροϊδεύουν τον εαυτό τους ο δρόμος είναι ανοιχτός έστω κι’ αν είναι δύσκολος ή μακρύς. Ανατροπή παιδιά. Ανατροπή ή Κατάθλιψη…