“Δημόσια και ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση”

*Γράφει ο Στέλιος Ζαχαρόπουλος

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΊΔΕΥΣΗ

Έχοντας υπόψη όσα από την Κυβέρνηση δρομολογούνται η επικαιρότητα του θέματος δεν αμφισβητείται. Όχι μόνο επειδή οι μέχρι τώρα επιλογές της πολιτείας αφορούσαν αποκλειστικά τις ανάγκες λειτουργίας και χρηματοδότησης των Δημόσιων Τριτοβάθμιων Ιδρυμάτων, αλλά και επειδή ο κυοφορούμενος πολιτικός διάλογος φέρεται να έχει αρκετό «βάθος» και ενδιαφέρον. Θεωρείται διεθνώς δεδομένο ότι τα μη κρατικά Πανεπιστήμια μπορεί να λειτουργούν και μάλιστα με πολύ καλές επιδόσεις.

Αρκεί να εκπληρούνται οι απαραίτητες προϋποθέσεις, με τα θέματα του κερδοσκοπικού ή όχι χαρακτήρα και της επάρκειας των εκπαιδευτικών προγραμμάτων να προηγούνται. Και προφανώς χωρίς τις άσχετες υποθέσεις οι οποίες θα μπορούσε εύκολα να γίνονται από τον καθένα με βάση τα ερεθίσματα του μικρόκοσμου που μας περιβάλλει. Κανένας μαθητής με επιδόσεις της τάξεως του “3” ή του “2” ή γενικότερα μικρότερες του βαθμού προαγωγής του, δεν θα μπορούσε να παρακολουθήσει ένα κατ’ ελάχιστο άξιο λόγου πρόγραμμα Πανεπιστημιακών σπουδών. Δηκτική εξαίρεση βέβαια, οι γνωστές σε όλους Ελληνικές «υπερβάσεις» …. Η κοινή λογική μας λέει ότι τα επί της ουσίας προβλήματα της παιδείας δεν εξαρτώνται από τον δημόσιο ή όχι χαρακτήρα της Πανεπιστημιακής μας Εκπαίδευσης. Το θέμα έγκειται στο εάν και κατά πόσο από την παιδεία μας μπορεί να προβάλλονται, με βάση τα διεθνή standard’s, αξιώσεις για να θεωρείται ανταγωνιστική.

Και αυτό σημειώνεται ιδιαίτερα επειδή για τέτοια ζητήματα, δε χωράνε ούτε νομοθετικά «χατήρια» για την «de facto» εξίσωση διαφορετικών προγραμμάτων σπουδών, ούτε και οι πολιτικές του «χαϊδέματος αυτιών», της ανεύθυνης υποβάθμισης και της ήσσονος προσπάθειας. Η ανταγωνιστικότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι το κυρίαρχο πρόβλημα πάνω στο οποίο πρέπει να “σκύψουν” όσοι θέλουν να θεωρούνται ενδιαφερόμενοι. Σε ότι ειδικότερα αφορά την ευοίωνη προοπτική λειτουργίας ιδιωτικών (ή μη κρατικών….) Πανεπιστημίων, εκτός από τις απαιτήσεις οι οποίες σχετίζονται με την ύπαρξη ενός σοβαρού νομοθετικού πλαισίου, προέχει και η θεσμοθέτηση σοβαρών μηχανισμών ελέγχων. Για να αξιολογούνται διαχρονικά και κατ’ ελάχιστο οι σχολές όπως και όλοι οι συντελεστές που θα πραγματεύονται τα γνωστικά αντικείμενα επιστημών. Διαβάζουμε ότι στην Ελβετία, το κράτος των 8,7 περίπου εκατομμυρίων κατοίκων και των καλύτερων πανεπιστημίων της Ευρώπης, οι νέοι που συνολικά φοιτούν σε αυτά ανέρχονται περίπου στις 150 χιλιάδες εκ των οποίων οι 40 χιλιάδες είναι διεθνείς φοιτητές.

Στην Ελλάδα, με πληθυσμό 10 εκατ. οι φοιτητές των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων φέρεται ότι ξεπερνούν τις 800 χιλιάδες (!!). Αυτές είναι οι προοπτικές που, στη βάση των αναγκών της πραγματικής μας οικονομίας αλλά και τις σύγχρονες επιστημονικές εξελίξεις, θέλουμε για τους νέους μας ;

Θα μας σώσει η «αλιμούρα» των πτυχίων ;

Στην εποχή μας είναι γενικότερα παραδεκτό ότι οι «τίτλοι σπουδών» δε μπορεί από μόνοι τους να θεωρείται ότι πιστοποιούν και τις δυνατότητες των επαγγελματιών που τους κατέχουν. Στα πλαίσια αυτά, ιδιαίτερη σημασία έχουν οι διαδικασίες στάθμισης των ικανοτήτων των ενδιαφερομένων.

Τα δικαιώματα άσκησης των δραστηριοτήτων, οι δεξιότητες και η αξιόπιστη παροχή των επαγγελματικών υπηρεσιών, έχουν άμεση σχέση και με τη διασφάλιση του κοινού και δημοσίου συμφέροντος των συμπολιτών μας. Συνεπώς και εάν επιδιώκεται ο ρόλος των επιστημόνων μας να ασκείται υπεύθυνα, σωστά και αποδοτικά, γίνεται σαφές ότι η πιστοποίηση των επαγγελματικών τους ικανοτήτων θα συνέβαλε σημαντικά. Με αδιάβλητες διαδικασίες που πρέπει να προηγούνται της όποιας χορήγησης άδειας άσκησης επαγγέλματος.

Οι πολιτικές προτεραιότητες των εκάστοτε κρατούντων, μπορεί και πρέπει να τίθενται υπό κρίση. Όμως, η αντιμετώπιση των όπως παραπάνω γενικότερων προβλημάτων είναι αδύνατο να μη μας αφορά όλους. Πρόκειται για στοίχημα που η χώρα μας θα πρέπει κάποτε να κερδίσει.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΟΠΟΓΡΑΦΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ