Μια βόλτα στην Άμφισσα με παιδιά του σχολείου Ιτέας

Τα παιδιά είχαν ενθουσιαστεί από την διαδρομή,τα σκαλιά, τα στενά,την θέα όσο ανηφορίζαμε

Όταν φτάσαμε στη Χάρμαινα όμως κι ενώ η περιοχή διατηρεί πάντα μια αίγλη από την παλιά ομορφιά της, βρεθήκαμε σε ένα εντελώς αναπάντεχο θέαμα που αμαύρωνε την εικόνα του χώρου και χαλούσε την όλη αισθητική του.

Στο κεντρικό κτίριο, στο Τουλασίδι, που μέσα του τρέχει το νερό και που υπέροχες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μέσα σε δέρματα για κάδρο, απο την παρελθούσα ζωή της Χάρμαινας,διακοσμούν τους τοίχους του, ενώ το γνωστό γλυπτό στέκει πάνω από το ρυάκι, βρίσκονται 6: τραπέζια το ένα πάνω στο άλλο, που καταστρέφουν την αισθητική του κτιρίου.

Ακριβώς έξω δε από το κεντρικό κτίριο, στον μοναδικό ανοικτό χώρο κάτω από τον πλάτανο τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα.

Παρατημένα ψυγεία και άλλα χρήσιμα σε μαγαζιά πράγματα, κυριολεκτικά θρυμματίζουν την αισθητική και την ατμόσφαιρα του ευρύτερου χώρου.

Απαράδεκτη εικόνα- κατάντια για τα Ταμπάκικα που δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί.

Κρίμα!

Συνεχίσαμε ως το κάστρο που ήταν πεντακάθαρο, περιποιημένο με παγκάκια και τραπεζάκια να κάτσεις και πολλούς κάδους για τα σκουπίδια, με ολοκαίνουργια σημαία που πρίν 3 μέρες ήταν λωρίδες υφάσματος.

Πανέμορφο! Και έκανε τα παιδιά να μην θέλουν να φύγουν.

Μόνο που έχω μια απορία.

Για ποιο λόγο δεν έχει τοποθετηθεί, εδώ και τόοοσα χρόνια, μια κατατοπιστική δίγλωσση πινακίδα που να αναφέρεται στην ιστορία αυτού του πανέμορφου και τόσων χιλιετιών κάστρου;

Καμμία φορά μπορεί να μας φαίνονται λεπτομέρειες, ίσως και να έχει συνηθίσει το μάτι μας, να τα κοιτάζουμε και μην τα βλέπουμε.

Όμως αν στα στολίδια της πόλης συμπεριφερόμαστε σαν το πίσω μπαλκόνι μας. Αν δεν τα έχουμε πραγματικά σαν στολίδια, αντάξια της ιστορίας τους και της προβολής που χρειάζονται και που από μόνα τους μπορούν και κοσμούν την πόλη της Άμφισσας και την ευρύτερη Φωκίδα, τότε αυτό δείχνει ότι δεν θέλουμε ούτε περιμένουμε επισκέπτες.

Γιάννης Ξηρός