Το βιβλίο “ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΥΛΟΓΙΑ” για την εκκλησία στο Λογγό Φθιώτιδας

Το βιβλίο “ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΥΛΟΓΙΑ” του δρ. Μιχαήλ Παναγιώτου για το εξωκκλήσι στο Λογγό Φθιώτιδας

Ἡ εὐλάβεια ὅμως τῶν κατοίκων καί ἡ ἄγνοια τοῦ τρόπου δράσεως, ἀκόμα δέ καί ἡ σπουδή γιά ἀνέ­γερση τοῦ ναοῦ, παραμέρισε κάθε σκέψη γιά ἐπιστα­μένη ἔρευνα καί ἔτσι ἐτάφησαν τυχόν ἱστορικά στοι­χεῖα, τά ὁποῖα ὅπως ἔδειξαν τά ἀποκαλυφθέντα θεμέ­λια παλαιᾶς οἰκοδομῆς ὑπῆρχαν, ἀλλά ἀπα­λύ­φθησαν καί παραδόθησαν εἰς τήν λήθη.

Μέ τήν ἔρευνα τοῦ ἀγαπητοῦ μου συνεργάτου, θεολόγου, κ. Μιχαήλ Χρ. Παναγιώτου ἀνεδείχθησαν πολλά στοιχεῖα γιά τήν Παναγία Εὐλογιά! Ὁ πιστός λαός πού εὐλαβεῖται τήν Παναγία καί προσεύχεται στήν ἑορτή της, τήν 23η Αὐγούστου, ἀλλά καί οἱ προσκυνητές ὅλου τοῦ χρόνου, πού περνοῦν ἀπό ἐκεῖ γιά νά προσευχηθοῦν καί νά ζητήσουν τήν προστα­σία καί τήν εὐλογία τῆς Θεοτόκου, θά ἔχουν τώρα τήν εὐκαιρία νά γνωρίσουν τήν ἱστορία, τά θαύματα καί τά θεοσημεῖα, πού ἡ Παναγία ἐπιτελεῖ.

Συγχαίρω ἀπό καρδίας τόν συγγραφέα γιά τήν σύνταξη τοῦ καλαίσθητου τεύχους καί μακαρίζω ὅλους ὅσοι εἶχαν κατά καιρούς ἐμφανή τήν παρουσία τῆς Παναγίας Εὐλογιᾶς στή ζωή τους.

Εὔχομαι τό ἱερό αὐτό προσκύνημα νά ἀναδει­κνύ­εται γιά τόν καθένα τόπος ἁγιασμοῦ καί εὐλο­γίας, ἡ δέ Ὑπεραγία Θεοτόκος νά δεσπόζει, νά προ­στα­τεύει καί νά χειραγωγεῖ στό δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς πάντες τούς τιμῶντες τήν Ἱερά μνήμη Της.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν!

† Ὁ Φθιώτιδος Νικόλαος

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Αφορμή για την συγγραφή του παρόντος πονήματος αποτέλεσε η προσέγγιση και η παρότρυνση προς το πρόσωπό μου της κυρίας Ασημίνας Γρηγορίου, κόρη της Αικατερίνης (Ρίνας) Αθαν. Παπανδρέου (το γένος Μέλιου), η οποία είχε δει και το όνειρο – όραμα για την εύρεση της εικόνας της Παναγίας της Ευλογιάς. Η κ. Ασημίνα Γρηγορίου λοιπόν, επιθυμούσε διακαώς να καταγραφούν οι έντονες αναμνήσεις και παραστά­σεις που είχε από την μητέρα της, σχετικά με την εύρεση της εικόνας. Εκτός αυτής όμως, υπάρχουν και αρκετοί, ζώντες ακόμη, ντόπιοι κάτοικοι της περιοχής αυτής, που έζησαν από κοντά τα συγκεκριμένα γεγονότα, έχουν χαραχθεί βαθιά στη μνήμη τους και τα διαδίδουν προφορικώς από γενιά σε γενιά.

Γι’ αυτούς τους λόγους ήταν επιβεβλημένη, πι­στεύω, η καταγραφή όλων αυτών των διάσπαρτων πλη­ροφοριών και εμπειριών, προτού ο πανδαμάτωρ χρόνος αναπόφευκτα οδηγήσει στη λήθη και στο «ξέφτισμα» των τόσο σημαντικών αναμνήσεων, οι οποίες φανερώνουν ότι θαύματα και θείες εμπειρίες συμβαίνουν πάντοτε και σε ανθρώπους που ο Κύριος επιλέγει, γιατί μόνο Αυτός γνωρίζει ποιος θα καταστεί το σκεύος εκλογής: «Πορεύου ὄτι σκεῦος ἐκλογῆς μοί ἐστιν οὖτος τοῦ βαστάσαι τό ὄνομά μου…» (Πραξ. Ἀποστ. 9,15).

Η καταγραφή λοιπόν των συγκεκριμένων γεγονότων έγινε, αφού πρώτα συλλέχθηκαν όλες οι πληροφορίες από τους ζώντες ακόμη μάρτυρες, οι οποίοι ήταν παρόντες σ’ εκείνο το σημείο της εύρεσης της εικόνας, αλλά κι από εκείνους που προφορικώς άκουσαν για τα συγκεκριμένα γεγονότα. Άλλωστε, δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος μόνιμος κάτοικος στην περιοχή του Λογγού, του Αγίου Κωνσταντίνου και της Άγναντης, που να μην γνωρίζει έστω και επιφανειακά τα γεγονότα αυτά. Αυτό φαίνεται κι από το γεγονός της μεγάλης τιμής και ευλάβειας προς το συγκεκριμένο προσκύνημα, που αντικα­τοπτρί­ζεται στη πανήγυρη του Ιερού Παρεκκλησίου στις 23 Αυγούστου, εκάστου έτους.

Θέλω να ευχαριστήσω κατ’ αρχάς τον Σεβα­σμιώ­τατο Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ.κ. Νικόλαο, ο οποίος πάντα ενθαρρύνει και ευλογεί τέτοιες πρωτοβουλίες που υπενθυμίζουν σε όλους μας ότι θαυμαστά γεγονότα και θείες παρεμβάσεις συνέβη­σαν και θα συμβαίνουν πάντα, σε οποιαδήποτε εποχή, όταν ο Κύριος κρίνει ότι υπάρχουν οι κατάλ­ληλες προϋποθέσεις και τα πρόσωπα που θα τα ανα­δείξουν, με σκοπό την ωφέλεια και σωτηρία των πιστών. Ακόμη, ευχαριστώ τα μέλη του τωρινού Εκκλησιαστικού Συμβουλίου της ενορίας Λογγού: πρεσβύτερο και πατέρα μου, π. Χρήστο Παναγιώτου και τους κ. Ευάγγελο Νικολάου, κ. Παρασκευά Κατσαρό και ιδιαιτέρως την κ. Παρα­σκευή Ιωακείμ για την ακούραστη συλλογή πληρο­φοριών και τη διάθεση παλαιού φωτο­γραφικού υλικού. Επίσης τους συναδέλφους στη Γραμματεία της Ιεράς Μητρο­πό­λεως Φθιώτιδος: κ. Τριαντάφυλλο Μπολτέτσο και κ. Κων­σταντίνο Βαλτινό για την ηλεκτρονική επιμέλεια του εγχειριδίου και για την βοήθεια στην εξεύρεση του αρχειακού υλικού αντίστοιχα. Τέλος βαθιές ευχαριστίες οφείλω σε όλους όσους βοήθησαν στη συλλογή των απαραίτητων πληροφοριών, καθώς και όλων αυτών που με προθυμία δέχτηκαν να μου μετα­δώσουν τις εμπειρίες τους και τις αναμνήσεις τους από το συγκεκριμένο γεγονός. Πιστεύω ότι είναι ανώφελο να προχωρήσω σε προσωπικές αναφορές στον καθένα ξεχωριστά, γιατί όπως προ­ανέφερα είναι πάνδημη η αίσθηση ότι τα γεγονότα που προηγήθηκαν, δεν μπορούν να οικειοποιηθούν από κάποιο πρόσωπο ιδιαίτερα, αφού αφορούν όλους τους κατοίκους της περιοχής.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ  ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ

         Η περιοχή με το τοπωνύμιο «Ευλογιά» στον Λογγό Λοκρίδος ήταν την εποχή της Τουρκοκρατίας ένας από τους σημαντικότερους οικισμούς, γύρω από την αρχαία πόλη του Δαφνούντα. Σήμερα στη θέση που βρισκόταν κατά την αρχαιότητα ο Δαφνούντας, ένα από τα πιο σπουδαία λιμάνια της περιοχής, είναι κτισμένη η κωμόπολη του Αγίου Κωνσταντίνου. Στην περίοδο της τουρκοκρατίας άρχισαν να δημιου­ρ­γού­νται γύρω από τα ερείπια της αρχαίας πόλης διά­φο­ροι οι­­κισμοί. Σημαντικότεροι από τους οικισμούς αυτούς ήταν: του Βορλοβού, του Νεοχωρίου και της Ευλογιάς. Ο οικισμός της Ευλογιάς μαζί με τους οικισμούς: Λι­βανάταις, Αρκίτσα, Μελιδώνι, Γολέμι και Λογγό αποτελούσαν τον Δήμο Δαφνησίων. Στην πορεία των ετών οι κάτοικοι της Ευλογιάς εγκατα­στά­θηκαν νοτιότερα, όπου σήμερα διατηρούνται στη νέα θέση ορισμένα σπίτια, κοντά στο νέο εθνικό δρόμο αμέσως μετά το χείμαρρο Ξηριάς. Με το δ/γμα 1/13.9.1840 ο συνοικισμός αυτός αποτέλεσε ένα χωριό με τον Λογγό.

Σχετικά με την επωνυμία «Ευλογιά», δεν υπάρχει κάποια εξακριβω­μένη πληροφορία από πού προ­­ήλθε. Σύμφωνα με κάποιες προφορικές παρα­δό­σεις, μάλλον ο οικισμός στην περιοχή αυτή άρχισε να υφίστανται από το 600 μ.Χ. περίπου και εξαιτίας της μο­λυ­σμα­τικής α­σθέ­νειας της Ευλο­γιάς, η οποία «θέρισε» τον οικισμό γύρω στα 1300 μ.Χ., οι κάτοικοι ανα­γκάστη­καν να εγκαταλείψουν την περιοχή και να εγκα­τασταθούν στην Αταλάντη. Ο οικισμός, όπως προ­αναφέρθηκε, άρχισε να αναβιώνει εκ νέου την εποχή της Τουρκοκρατίας.

Στην περιοχή Ευλογιά (αργότερα ονομάζονταν και «Βαλακατούσα», επωνυμία που εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα) του χωριού Λογγού Λοκρίδος, ανατολικά του Αγίου Κωνσταντίνου, υπάρχει ένα όμορφο παρεκκλήσιο αφιερωμένο στη Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου και πανηγυρίζει στις 23 Αυγού­στου (στην Απόδοση της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου). Το μέρος όπου βρίσκεται το συγκεκρι­μένο παρεκκλήσιο είναι πολύ γραφικό, τρία χιλιό­μετρα από την εθνική οδό, ανάμεσα σ’ ένα επι­βλητικό πευκοδάσος με τρεχούμενο νερό στον αύλειο χώρο και απεριόριστη θέα προς τον Ευβοϊκό κόλπο.

Η ιστορία του συγκεκριμένου παρεκκλησίου έχει ως εξής: Το έτος 1954, και τον μήνα Μάιο (εποχή που σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες «έδιναν» τα πεύκα ρε­τσίνι), η Αικατερίνη (Ρίνα) Αθαν. Παπανδρέου, το γένος Μέλιου, (μακαριστή σήμερα, η οποία γεννήθηκε το 1917 στο Λογγό Λοκρίδος και απεβίωσε στις 15 Ιανουαρίου του έτους 2000, σε ηλικία 83 ετών) ήταν 37 ετών τότε, είδε κάποιο όνειρο, ότι στο ση­μείο που είναι σήμερα η εκκλησία της Ευλογιάς, υπήρχε θαμ­μένη μια εικόνα της Παναγίας. Στο συγκε­κριμένο σημείο, εκείνη την εποχή υπήρχαν μεγάλα πλατάνια και τρεχούμενο νερό, όπου οι βοσκοί πήγαιναν τα ζώα για να ξεδιψάσουν και να ξαποστάσουν.

Όταν λοιπόν, η γυναίκα αυτή, ανέφερε το όνειρο στις αρχές του τόπου της εποχής εκείνης, αρχικά δεν έγινε πιστευτή και δεν έγινε καμία ενέργεια. Τις επόμενες ημέρες όμως ξαναείδε το όνειρο, όπου με πιο έντονες παραστάσεις της υπο­δεικνύονταν επακριβώς το σημείο που ήταν θαμμένη η εικόνα και η γυναίκα, πιο πιεστικά πλέον, επι­ζητούσε τη σχετική άδεια για να αρχίσουν το σκάψιμο. Έτσι λοιπόν, αφού ενημερώθηκε και ο τότε Μητροπολίτης Φθιώτιδος, μακαριστός κυρός Αμβρό­σιος, μετά από παρέμβασή του δόθηκε η προβλεπό­μενη άδεια της ανασκαφής από την αστυνομία. Αμέσως μετά, στο συγκεκριμένο σημείο που υπέδειξε (σύμφωνα με το όνειρό της) η Ρίνα Παπανδρέου ανέβηκαν αρκετά άτομα από την περιοχή της Ευλογιάς (Βαλακατούσας) και του Λογγού, όπου μαζί ήταν και ο τότε ιερέας Λογγού, μακαριστός π. Βασίλειος Δασκα­λόπουλος. Επίσης, παρόντες ήταν και κάποιοι εργάτες ορυχείου, οι οποίοι σε κοντινή περιοχή έκαναν εξόρυξη κάρβουνου και το κουβάλαγαν με τα λεγόμενα «ζεμπίλια».

Χαρακτηριστικό σημάδι για το σημείο που έπρεπε να αρχίσουν την ανασκαφή ήταν, σύμφωνα με την υπόδειξη της Ρίνας Παπανδρέου, ένας μεγάλος πεύκος, κάτω από τον οποίο αφού καθά­ρι­σαν πρώτα τους θάμνους, βρήκαν αρκετές πέτρες και χαλάσματα από παλιό τοιχίο που δεν ήταν ορατά πριν εξαιτίας των θάμνων. Μετά από ενάμιση μέτρο περίπου σκάψιμο άρχισαν να βλέπουν πολλά ερείπια, τα οποία όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια ήταν από κατεστραμμένη εκκλησία. Αφού συνέχισαν την ανασκαφή, προς την βορειοανατολική πλευρά, στον χώρο δηλαδή που πιθανόν βρίσκονταν το Ιερό Βήμα, τότε ανακάλυψαν την εικόνα όπως ακριβώς την είχε ονειρευτεί η Παπανδρέου. Σύμφωνα με όλες τις περιγραφές των μαρτύρων είχε ένα πρωτόγνωρο σταυροειδή σχέδιο, με τη μορφή της Παναγίας. Πρέπει να το­νιστεί ότι τέτοιο σχέδιο εικόνας της Πανα­γίας σε σχήμα σταυρού δεν έχει αναφερθεί πουθενά αλλού και είναι αυτό ακριβώς που χαρα­κτηρίζει τη μοναδικότητα του θαυμαστού αυτού ευρήματος. Επίσης, σύμφωνα με αρκετές μαρτυρίες των παρόντων στον συγκεκριμένο χώρο, αναφέρθηκε ότι βρέθηκαν ακόμη: τρία πέτρινα σκαλοπάτια, ένας τάφος όπου μέσα βρέθηκαν, ένα δακτυλίδι γυναικείο, σκουλαρίκια, δύο μαρμάρι­να ψάρια και πολλά οστά μαυρισμένα τα οποία τα κουβά­λησαν στο νεκρο­ταφείο του χωριού με τα «ζεμπίλια» των εργατών του ορυχείου.

Το αξιοθαύμαστο, σύμφωνα με όλες τις περι­γραφές, είναι ότι όταν βρήκαν την εικόνα άναψαν κεριά μέσα στα ερείπια και υπήρχε η αίσθηση απ’ όλους τους παρόντες, ότι από τα κεριά έσταζε ένα υγρό κόκκινο σαν αίμα. Η συγκεκριμένη θαυμαστή μαρτυρία αναφέρθηκε μάλιστα απ’ όλους που μας περιέγραψαν τα συγκεκριμένα γεγονότα και πέρα από το γεγονός της εύρεσης της εικόνας είναι το άλλο συνταρακτικό γεγονός που έμεινε βαθιά χαραγμένο στη μνήμη των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής.

Σύμφωνα με έγγραφα που υπάρχουν στο αρχείο της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος, τον επόμενο μήνα από την θαυμαστή ανακάλυψη της εικόνας και των υπολοίπων αντικειμένων και συγκεκριμένα στις 16 Ιουνίου 1954, ο εφημέριος, μακαριστός π. Βασίλειος Δασκα­λόπουλος στέλνει αίτηση προς τον τότε Μητρο­πολίτη Φθιώτιδος, μακαριστό κυρό Αμβρόσιο και αναφέρει κατά λέξη τα εξής: : «Εὐσεβάστως ἀναφέρω ὑμῖν ὅτι εἰς τόν τόπον ὅπου εὐρέθη ἡ εἰκών τῆς Θεοτόκου, οἱ εὐσεβεῖς καί πιστοί τοῦ Θεοῦ θέλουσιν διά τῶν δωρεῶν των νά ἀναγείρουν ἐκκλησία. Μέχρι στιγμῆς ἔχουν προσφέρει ὅλα ὅτι χρειάζονται διά νά γίνῃ το μικρό ἐξωκκλήσι ἤτοι ἀσβέστη, κεραμίδια, πέτρα, τούβλα κ.λπ. Διά τά περεταίρω κρίνεται.» Στη συνέχεια, από την Ιερά Μητρόπολη δόθηκε η άδεια για την ανέγερση της εκκλησίας, με αντίστοιχο έγγραφο (Αρ. Πρωτ. 1000/ 9 Ιουλίου 1954) που αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Ἀπαντῶντες εἰς τήν ἀπό 16 παρελθ. μηνός ἀναφοράν σας ἐπιτρέπομεν τήν ἀνέγερσιν ἐξωκκλησίου τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἐν τῇ ἐνορίᾳ σας».

Άρχισε λοιπόν η κατασκευή της εκκλησίας κατ­ευθείαν, πριν ακόμη την έγγραφη θετική απάντηση από την Ιερά Μητρόπολη (9 Ιουλίου 1954), με προ­σωπική εργασία και προσφορά οικοδομικών υλικών των προσκυνητών. Μάλιστα, εμφαίνεται (σύμφωνα με τα αρχεία) Αίτηση του Εκκλησιαστικού Συμβου­λίου, με ημερομηνία 4 Ιουλίου 1954, προς την Ιερά Μητρό­πολη, όπου αναφέρεται ότι μετά από προσφο­ρά πολλών υλικών «….ἄρχισε ἡ ἀνοικοδόμηση» της εκκλησίας και ζητείται άδεια για την διενέργεια εράνου «…ἐντός τῆς περιφερείας Λοκρῖδος». Την σχετική Αίτηση, εκτός από τον εφημέριο–πρόεδρο και τα μέλη του εκκλησιαστικού συμβουλίου, την υπο­γράφουν και πάνω από πενήντα κάτοικοι της περιοχής. Το ίδιο αίτημα διατυπώνεται πιο επίσημα, λίγες ημέρες αργότερα και συγκεκριμένα στις 12 Ιουλίου, αποστέλλεται και Πράξη του Εκκλησιαστι­κού Συμβουλίου προς την Ιερά Μητρόπολη (με υπο­γρά­φον­τες τον πρόεδρο-Ιερέα π. Βασ. Δασκαλό­πουλο και μέλη: Αγγελή Αλεξίου, Ιωάννη Ανεστό­πουλο, Χρήστο Αποστολόπουλο και Αχιλλέα Μέγα) όπου ζητείται άδεια για την διενέργεια εράνου από επταμελή ερανική επιτροπή στην ευρύτερη περιοχή της Λοκρίδος, επειδή όπως αναφέρεται μεταξύ άλλων «….ἡ προσφορά τήν ὁποῖαν κατέθεσαν οἱ διάφοροι προσκυνηταί εἰς ὐλικά δέν ἀρκούν διά τήν ἀποπεράτωσιν τοῦ ἐξωκκλησίου…».

Τον επόμενο μήνα, και συγκεκριμένα στις 4 Αυγούστου 1954, αποστέλλεται έγγραφο από την Ιερά Μητρόπολη προς το Υπουργείο Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας, επισυνάπτοντας και την Πράξη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου Λογγού όπου ζητείται η έγκριση για την διενέργεια εράνου, αλλά μόνο στην ενορία του Λογγού. Η θετική απάντηση από το Υπουργείο αποστέλλεται τον ίδιο μήνα, στις 16 Αυγούστου 1954, και όπως αναφέρεται στο απαντητικό έγγραφο, τα μέλη της ερανικής επιτροπής για την διεξαγωγή του εράνου ήταν τα εξής: Bασίλειος Ψευτούρας, Κων/νος Αλεξανδρής, Εμμανουήλ Κουρκουλιώτης, Χρήστος Ποντίκης, Κων/νος Τραχανάς, Ιωάννης Ν. Μακρυγιάννης και Ιωάννης Χαριλ. Μακρυγιάννης.

Την επόμενη χρονιά λοιπόν, το έτος 1955, στο σημείο εκείνο ακριβώς, πάνω από τα ερείπια που ανακαλύφθηκαν, συνέχισαν το κτίσιμο της εκκλη­σίας με τα χρήματα του εράνου, αλλά και με την προσφο­ρά πολλών υλικών από τους κατοίκους της περιοχής. Το κτίσιμο της εκκλησίας έγινε με πέτρα και για ξυλεία χρησιμοποιήθηκε ο αιωνόβιος πεύκος που αποτέλεσε το σημείο για την αρχή της ανασκα­φής. Τα ευρήματα από την ανασκαφή, την εικόνα και τα υπόλοιπα αντικείμενα τα τοποθέτησαν μέσα στο χώρο της εκκλησίας της οποίας η κατασκευή ολοκληρώθηκε μέχρι τον Αύγουστο του ιδίου έτους. Μάλιστα με Αίτηση του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου προς τον Μητροπολίτη Φθιώτιδος κυρό Αμβρόσιο και με ημερομηνία 5 Αυγούστου 1956, καλείται ο Μητρο­πολίτης να τελέσει τα εγκαίνια της νεόδμητης εκκλησίας και να δοθεί η σχετική άδεια προκειμένου να τελεσθεί Θεία Λειτουργία στις 23 Αυγούστου. Έτσι λειτουργήθηκε το εκκλησάκι για πρώτη φορά με ιερέα τον μακαριστό π. Βασίλειο Δασκαλόπουλο, ο οποίος ήταν τότε 75 χρονών. (Ο συγκεκριμένος ιερέας απεβίωσε την 1 Μαρτίου 1959, σε ηλικία 78 ετών, και είχε διορισθεί στην ενορία του Λογγού από 1 Ιανουα­ρίου 1947, σύμφωνα με σχετικά έγγραφα από τα αρχεία της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος). Δύο χρόνια μετά την τέλεση της πρώτης Θείας Λειτου­ργίας στο εκκλησάκι και συγκεκριμένα στις 26 Ιουλίου 1958, στέλνεται και άλλη ανάλογη αίτηση του τότε Εκκλ. Συμβουλίου προς τον Μητροπολίτη Φθιώ­τι­δος, όπου ζητείται άδεια τελέσεως Θείας Λειτου­ργίας στις 23 Αυγούστου. Όπως ήταν αναμενόμενο, η άδεια δόθηκε από την Ιερά Μητρόπολη (Αρ. Πρωτ. 1381/31 Ἰουλίου 1958) κι έτσι καθιερώθηκε η πανή­γυρη να τελείται κάθε χρόνο την ίδια ημερομηνία (23 Αυγούστου) εκάστου έτους, στην εορτή δηλαδή της Αποδόσεως της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Όπως είναι φυσικό, μετά την διάδοση των θαυμαστών γεγονότων της ευρέσεως της εικόνας και του «αίματος» που έσταζαν τα κεριά, κάτοικοι όχι μόνο από την ευρύτερη περιοχή του Αγίου Κων/νου και Λογγού, αλλά και από πιο μακριά επισκέπτονταν το εκκλησάκι. Επειδή όμως, αμελώς δεν φρόντισαν για την ασφάλεια της εικόνας και των άλλων αντι­κει­μένων που είχαν ανακαλυφθεί, όπως γίνεται εύ­κο­λα αντιληπτό, εκλάπησαν από ιερόσυλους με απο­τέ­λεσμα να μην έχει διασωθεί τίποτα μέχρι σήμερα.

Η εκκλησία της Παναγίας της Βλογιάς διατηρήθηκε στην ίδια κατάσταση με μικρές βελτιώ­σεις έως το χειμώνα του 1968. Τότε έκανε μεγάλη βαρυ­χειμωνιά με αποτέλεσμα από το πολύ χιόνι να γκρεμιστεί η στέγη της εκκλησίας. Με ενέργειες του Ιερέα και της Εκκλησιαστικής Επιτροπής, προχώρησε η άμεση ανα­κατασκευή της στέγης, η οποία ανακατασκευάστηκε και πάλι το χειμώνα του 1980 (πάλι μετά από βαρυχειμωνιά) και βρίσκε­ται στην ίδια κατάσταση μέχρι σήμερα. Κάποιες παρεμβάσεις βέβαια στο Ναό (π.χ. οι Αγιογραφίες) και συντη­ρήσεις έγιναν στην πορεία των χρόνων με τις περισ­σότερες στον αύλειο χώρο, όπως η κατασκευή πηγής με τρεχούμενο νερό το 1982, παγκακίων, τρα­πεζιών και ο εξωραϊσμός της εισόδου, αλλά αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι διατηρήθηκε ως έχει το πανέ­μορφο φυσικό περιβάλλον, το οποίο προσδίδει ιδιαίτερο χαρακτήρα στον τόπο του προσκυνήματος.

Άξιο αναφοράς επίσης είναι ένα γεγονός που έλαβε χώρα τα τελευταία χρόνια. Σε κάποια από την πανήγυρη και λίγο πριν την ακολουθία του Εσπερι-νού, επισκέφθηκε ένα ζευγάρι (το οποίο θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του) το χώρο του ιερού παρεκ­κλησίου και ρώτησαν τις εθελόντριες κυρίες που ετοίμαζαν για την πανήγυρη αν το συγκεκριμένο παρεκκλήσιο είναι αφιερωμένο στην Παναγία. Αφού πήραν θετική απάντηση, τις είπαν ότι πριν από λίγο καιρό είχαν ένα σοβαρό αυτο­κινητιστικό δυστύχημα στην εθνική οδό που βρίσκεται εκεί κοντά και ήταν βέβαιοι ότι σώθηκαν από θαύμα, αλλά δεν ήξεραν που να αποδώσουν τη διάσωσή τους. Μετά από κάποιες μέρες είδαν σε όνειρό τους την Παναγία να τους φανερώνει ότι χάρη σε επέμβασή Της σώθηκαν και μάλιστα τους αποκάλυψε ότι κοντά στο χώρο του δυστυχήματος θα έβρισκαν τον χώρο που θα μπορούσαν να Της αποδώσουν ευγνωμοσύνη. Έτσι έφτασαν ως εκεί, μη γνωρίζοντας τίποτα για την περιοχή και ψάχνοντας κάποιον Ναό που ήταν αφιερωμένος στην Παναγία.

Εν κατακλείδι, αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι παρόλο που έχουν περάσει πάνω από εξήντα χρόνια από την θαυμαστή εύρεση της εικόνας της Παναγίας και των γεγονότων που την ακολούθησαν, η Εκκλη­σία της Ευλογιάς ευλαβείται ιδιαίτερα από όλους τους κα­τοίκους της ευρύτερης εκεί περιοχής. Επίσης είναι έντονη η αίσθηση όλων των προσκυ­νητών, ότι η βαθειά ευλάβεια προς το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου που τιμάται στο συγκεκριμένο χώρο, ενι­σχύ­εται σημαντικά από την ανάμνηση των θαυμα­στών γεγονότων που προηγήθηκαν. Επειδή όμως με το πέρασμα των χρόνων η μνήμη «ξεθω­ριάζει» και τα γεγονότα της ευρέσεως της εικόνας φαντάζουν πολύ μακρινά και σταδιακά ξεχνιούνται, ίσως το παρόν πόνημα συμβάλλει κατά το δυνατόν να κρατηθεί ζωντανή η μνήμη και αυτή η ιδιαίτερη ευλάβεια και στις επόμενες γενιές.

Επιμέλεια παρουσίασης: www.fonografos.net